Het radicaal diverse dansfestival Best of the fest heeft ook een hoekje ingeruimd voor de jonge Finse danseres Anni Kaila. Ze is net afgestudeerd in Amsterdam, danst bij United Cowboys in Eindhoven en heeft veel te melden in The Wasteland, een solo van iets meer dan een half uur.

Op de zwarte dansvloer zijn lijnen geplakt met wit tape: een diagonaal, met in het midden een rechthoek. Je denkt meteen aan een speelveld, en dat is het natuurlijk ook, al zijn de spelregels veel minder duidelijk als die van belijnde spelletjes. Verstopt in een oversized zwart colbertje, haar haar in plukken erbovenuit, volgt Anni Kaila de lijn, met haar schaduw voor zich uit, zoals te lezen is in het uitgangspunt voor haar voorstelling. Aan het eind van de diagonaal begint ze aan een woest potje touwtjespringen.

Kaila begon met T.S. Eliots zwaar met symbolen en verwijzingen geladen gedicht The Waste Land (1922), koos daar aansprekende lichamelijke regels uit, maakte daar in een script een persoonlijke vertaling van en drukt die weer uit in beweging.

Door die verwerking van een verwerking van een verwerking verdwijnt de bron steeds verder uit beeld, maar dat is geen bezwaar. Kaila associeert er lichamelijk op los, en geeft de kijker genoeg in handen om daar eigen gedachten bij te krijgen.

Haar selectie van regels uit Eliots gedicht krijg je vooraf mee, het script ligt achteraf ter inzage. In het algemeen blijft het een lastige afweging hoeveel informatie je moet geven bij een kunstwerk. En in dit geval of je dat vooraf al moet doen of liever na afloop. Ik vind het goed om te weten, bijvoorbeeld omdat je erdoor kunt vaststellen dat Anni Kaila ook gevoelig voor en vaardig is in taal. Dat is tamelijk zeldzaam in de danswereld. De regels die ze koos uit The Waste Land vertaalt ze naar eigen ideeën, herinneringen, ervaringen en associaties.

Kaila’s lichaamstaal is gevarieerd en verrassend, met uitschietende ledematen en verwrongen bewegingen. Ze geeft haar solo een mooi gevarieerd ritme – nu eens langzaam en geconcentreerd, dan weer snel en exuberant. Kwetsbaar en krachtig tegelijk, met de bereidheid extremen te zoeken.

Ook de sfeer wisselt snel: humor, angst, woede en verwondering komen voorbij. Armen en benen lijken soms een eigen leven te leiden; het lichaam moet er wel achteraan. Haar ledematen nemen wonderlijke hoeken aan, die doen denken aan het beeld De verwoeste stad van Zadkine. Dat was een reactie op de Tweede wereldoorlog, The Waste Land schetst een beeld van het ontredderde Europa na de Eerste. Zoals de wereld in verwarring en onzekerheid was, probeert op te krabbelen en een nieuw evenwicht te zoeken, zo gaat Anni Kaila over de vloer. Interessante danseres.

Foto: Jurjen Bolsenbroek