Live Art Breda zorgt voor kleine verrassingen op KlaversJansen, een industrieterrein aan de rand van de stad. Bijvoorbeeld een solo van Heather Ware, die aan de hand van een verhaal van Frederick Forsyth ingaat op risico nemen vanuit een besef van veiligheid. Ze doet dat in een kantoortje met aan twee kanten glas. De kijkers zijn vlakbij en door het glas toch op veilige afstand.
Live Art Breda is een klein maar fijn festival van drie dagen kunst met een pionierachtig karakter. Dat komt ook door het rafelige karakter in een industriegebiedje in de Belcrum met onverwachte speelhoeken die bijvoorbeeld Azijnfabriek, Conservenloods en Stokvishallen heten. Het centrum is Podium Bloos, dat de theatermogelijkheden in Breda al langer uitbreidt.
In een zijzaaltje danst Heather Ware The Shepherd. De mensen staan vanuit de gang in een kantoortje – misschien was het een schaftlokaal – te kijken waar de danseres in de hoek staat als een vis in een aquarium. Ze begint aarzelend te bewegen met zoekende en trillende schouders en armen. Langzaam gaat ze op weg over de diagonaal van de ruimte, tastend, trillend en soms balancerend op één been. Gaandeweg neemt de zekerheid toe en na een minuut of tien gaan de voorzichtige bewegingen over in wervelingen, waarbij de armen hun expressieve rol blijven spelen. Daarna gaat het wervelen over in vallen.
Met The Shepherd wil Ware de grens tussen risico en veiligheid onderzoeken. In het gelijknamige verhaal van Frederick Forsyth wordt een gevechtspiloot met een defect vliegtuig boven zee gered door een spookachtige bommenwerper uit de Tweede Wereldoorlog. De mysterieuze redder die plotseling opduikt en na de actie weer verdwijnt is een bekend oorlogsthema; luister bijvoorbeeld naar het lied ‘Camouflage’ van Stan Ridgway.
Het is een genoegen om Ware (al lang grande dame bij LeineRoebana en in 2010 winnares van de Zwaan voor de meest indrukwekkende dansprestatie) te zien bewegen. Intussen komt de relatie met het verhaal er niet helemaal uit. Dat kan misschien ook moeilijk in de ongeveer twintig minuten die de solo duurt (een double bill met een filmconcert van Joost van Dijk). Er klinken wel wat zinnen, maar zonder de toelichting in het programma krijg je het uitgangspunt niet mee. Wel de abstracte lijn van voorzichtig zoeken en risico nemen.
The Shepherd is intens, geconcentreerd en kort. Het miniatuurtje maakt nieuwsgierig naar de volgende voorstelling van Heather Ware. Hopelijk heeft die een langere adem.
Foto: Frank Bouwkamp
