Een unheimische stilte verstomt langzaam de nog murmelende zaal. Daardoorheen weerklinkt een eenzaam gefluit, dat nagalmt alsof het vanuit een diepe put klinkt. Met een gekromde romp en opgetrokken schouders bewegen tien individuen in slowmotion als dieren over het podium. Het eerste contact ontstaat wanneer een danseres vaag naar twee anderen wijst. Vanuit die wenk vormen de individuen langzaam een collectief.

The Sea Within van Lisbeth Gruwez vormt de openingsvoorstelling van Julidans. Via het Vondelparkpodium en het talentenprogramma Julidans Next belandde ze op het hoofdpodium. Nu coproduceert Julidans deze voorstelling.

Voor het eerst werkt Gruwez met een grote groep dansers en staat zij niet zelf op het podium. Dat levert een voortkabbelend werk op waarbij de urgentie achter de krachtige intentie en sterke bewegingstaal van de dansers niet duidelijk wordt.

In zichzelf gekeerde rust wisselt af met strijdbaarheid. Vanuit een diepe ademhaling vloeit de groep als een lichaam omhoog en omlaag. Totdat een danser uit de groep valt, en de rest zich vormt naar het veranderende patroon. De groep beweegt zich als dieren over het podium, bokst uitdagend naar het publiek en daagt het uit met uitgestoken tongen. Om even later als groep uiteen te vallen in een individuele, meditatieve staat van zijn.

Het levert een rhizomatisch geheel op waarin formaties en bewegingen willekeurig lijken te ontstaan, de ene danser reageert op natuurlijke wijze op de ineenzakking, uitval of opleving van de andere danser. Daardoor is er een willekeurigheid in de afwisseling tussen bijvoorbeeld rust op een ruisende wind en agressie op een pompende beat. Waar de plotselinge agressie vandaan komt en wat de motivatie erachter is blijft onduidelijk, waardoor ik daar niet in wordt meegenomen. De spanning gaat daardoor verloren. Er blijft een trance over waarin de dansers van individualiteit naar collectiviteit vloeien en weer terug.

Het lijkt wel alsof de tien vrouwen geleefd worden door de soundscape van Maarten van Cauwenberghe, met nu eens een alles overheersende wind of juist zacht klinkende airco en dan weer een opzwepende beat. Soms fluisteren ze er doordringend doorheen of voegen zich bij de soundscape met diepe in- en uitademingen. De manier waarop zij de dierlijke, soms in zichzelf gekeerde bewegingstaal van Gruwez eigen hebben gemaakt en zowel individueel als collectief weten in te zetten is heerlijk om naar te kijken.

Foto: Danny Willems