Klik. Het is zo makkelijk. Een muisklik hier en daar, en een paar dagen later ligt er een pakketje op je mat. The Parcel Project stelt de achteloosheid, het gemak en de eenvoud waarmee we vanuit de hele wereld pakketjes onze kant opsturen, op een bijzondere manier aan de kaak: we verplaatsen ons in een postpakketje.
Kunstenaars Daan Brinkmann en Johannes Bellinkx stopten een oude bananendoos vol met filmapparatuur, maakten gaten in de zijkant en stuurden het pakketje met draaiende camera de wereld over, om het uiteindelijk bezorgd te laten worden in West aan Zee, Terschelling. Op Oerol staat een zeecontainer waarin steeds drie toeschouwers een video-installatie van vijftien minuten kunnen zien, op trillende stoelen en omringd door schermen waarop meestal alle perspectieven van het pakketje geprojecteerd worden.
We zien een route langs distributiecentra en door woonwijken. Magazijnen, lange gangen, honderden meters aan lopende banden, nog meer magazijnen, tunnels. Verveelde medewerkers nu en dan. Rijen bestelbusjes staan met open laadkleppen klaar om de dozen te verorberen en te vervoeren, als Jonas in de walvis. Het is een afgestompte weg, het ene inwisselbare pakketje achter het andere, soms werktuiglijk opgetild of weggegooid door een magazijnmedewerker of bezorger.
The Parcel Project is een geestdodende achtbaan, die ook wel droevig stemt. Er is nergens sprake van menselijke interactie – het is alleen maar protocol. Dit is het resultaat van onze onstuitbare consumptiedrift, die in het digitale tijdperk een enorme impuls heeft gekregen.
Maar is dit hoe we onze spullen willen vergaren? Is het überhaupt nodig, al die spullen? In The Parcel Project hebben Brinkmann en Bellninkx hun kritiek op de doorgeslagen consumptiemaatschappij in een slim perspectief verpakt. De eenvoud van het concept werkt uitstekend: door simpelweg één reis te laten zien, zonder context, zonder uitdrukkelijk geformuleerd oordeel, betrek je de installatie als toeschouwer automatisch op jezelf en je eigen (koop)gedrag. We zijn een soort geworden die spullen de wereld rondstuurt; de bestellende en verzendende mens.
Foto’s: Geert Snoeiijer
Hij zit nog geen meter van ons vandaan, in de juiste kleur trainingspak van Adidas. Bijpassende sneakers. Telefoon in zijn hand. Schichtige ogen. ‘Ik ga hier nooit meer weg.’ De solo Project IK, handzaam opgezet om gespeeld te kunnen worden op middelbare scholen, begint vol vertwijfeling en wanhoop. Deze gast ziet enorm op tegen weer een dag vol teleurstellingen. (meer…)
Let op: voor je het weet zijn ze voorbij. De drie korte solo’s die Het Nationale Ballet achter elkaar presenteert als The Prometheus Project duren samen niet langer dan 7’42”, inclusief credits en aftiteling. Deze dansfilm is de enige alternatieve bijdrage van het gezelschap aan het online programma van het Holland Festival, nu het oorspronkelijke HF-programma door de coronamaatregelen is gecanceld. (meer…)
Het Festival Cement biedt jonge theatermakers in ‘s-Hertogenbosch vier dagen lang een podium. De voorstellingen lopen enorm uiteen, van cabaret tot performance. In een samenwerking met het evenement Jheronimus Bosch 500 presenteert het festival vijf internationale choreografen. Zoals er in Delft geen Vermeer te vinden is, zo heeft ‘s-Hertogenbosch geen Jeroen Bosch. Dat is jammer […]
Bestaat er nog zoiets als vernieuwing in het theater anno 2013, of is alles al gedaan? De Australische kunstenaar Antony Hamilton vermengt beeldende kunst , of liever live performance, met videokunst, graffiti en muziek. The black project is een voorstelling die je op het puntje van je stoel doet zitten, kunst met overduidelijke wortels in […]
The kitchen project is een project van Rania Ho en Wang Wei van het Chinese kunstcollectief Arrow Factory en het Britse gezelschap Quarantine. Hun ontmoeting in een kookschool in Bejing leidde tot deze gezamenlijke onderneming, met een niet bepaald bescheiden doel; ze willen ‘de politiek-sociale aspecten van eten en opvattingen over gastvrijheid verkennen’. Daarom bouwden […]
