We zitten met een paar handenvol publiek in een soort kale loods, maar Roi Soleil staat er in zijn glimmende zilveren jasje bij alsof het de Ziggo Dome is. Hij spreekt het publiek toe in een mix van Frans en Engels. ‘My chère Rotterdam! Yesterday I was in Tokyo, but now I am here.’ Hij droomt van een wereld vol glitter, glamour en joelende fans, en je wilt direct met hem mee.

Roi Soleil is het alter ego van zanger en performer Matthijs Rijsdijk. Hij zou inderdaad zo een reïncarnatie van de zonnekoning kunnen zijn, met een gouden kroon van zonnestralen, zijn voorliefde voor de Franse taal en flamboyante uitstraling. In The Papillon Tour zingt hij voornamelijk nummers van zijn onlangs uitgebrachte debuutalbum Papillon. Met zijn loepzuivere, hoge uithalen, vibrato en vrolijke energie doet hij denken aan Mika, maar in de rauwe randjes is soms plotseling Stromae te zien. Rijsdijk zingt de pakkende, Frenglish popliedjes met een warm, prettig stemgeluid.

Rijsdijk laat als Roi Soleil zien dat gevoeligheid en extravaganza heel dicht bij elkaar liggen. Roi Soleil is namelijk een echte diva, maar vooral in zijn hoofd. Wanneer een toeschouwer enthousiast reageert op de aankondiging van een nummer, reageert hij dolblij: ‘Dit is mijn droom’. Het komt terug in zijn liedteksten en is te zien aan zijn kinderlijke enthousiasme: Roi Soleil is het resultaat van een jongensdroom. Dit maakt zijn personage sympathiek en ontwapenend.

De muziek en performance van Roi Soleil is daarmee ook inherent queer. In ‘Chenille’ zingt hij over een kleurrijk rupsje dat de wens heeft om te transformeren in een vlinder. In ‘Cygne Noir’ (‘zwarte zwaan’) spreekt Rijsdijk zijn jongere zelf toe, een eenzame jongen die zichzelf nog niet heeft omarmd. Rijsdijk introduceert het nummer met een boodschap aan de tiener: ‘Op een dag zet je een kroon op. En dat vind je heel leuk.’ Daarmee komt Roi Soleil over als een drag persona, met in plaats van een pruik een gouden kroon.

Rijsdijk bezingt in zijn liedjes ook de ervaringen van de millennial. Zowel ‘Hommes de lune’ als ‘La Suisse’ gaat over ontmoetingen met mannen die Rijsdijk online leerde kennen als tiener. De twee nummers vormen een mooie parallel. Het eerste is een gevoelig, romantisch lied over een kleine ontmoeting, begonnen op een datingapp. In het tweede reist Rijsdijk hoopvol af naar Zwitserland om zijn geliefde van Chatroulette te zien, wat eindigt in deceptie.

Rijsdijks liedjes zijn fantasierijk en hebben af en toe een humoristische insteek. In het krachtige ‘Flamenco Femme’ waant hij zich een Spaanse vamp uit een telenovela, die haar man vermoordt omdat hij is vreemdgegaan met een vrouw in een rode jurk. In andere nummers laat hij zich inspireren door Alice in Wonderland en Marie-Antoinette.

Soms voelt de keuze van de nummers wat willekeurig. Bij een aantal nummers heeft hij een uitgebreide introductie nodig om het publiek mee te nemen. Dit is absoluut geen straf, hij is een prettige verteller, maar met een heldere dramaturgie zou de theatraliteit van zijn show wellicht nog beter tot zijn recht komen zonder het te hoeven uitleggen.

Rijsdijk weet een goede balans te vinden tussen intimiteit en uitbundigheid. Als hij dezelfde persoonlijke verbinding met het publiek kan volhouden op een groter podium, met alle toeters en bellen die zijn act verdient, zou hij de gedroomde Songfestivalact zijn. Je gunt het hem van harte, maar het is ook duidelijk dat Roi Soleil het stadion niet nodig heeft om een grootse show neer te zetten. Ook de kille clubruimte op vrijdagmiddag is bij hem een feestje.

Foto: Roi Soleil