De Nederlandse Reisopera is begonnen aan haar vertrek uit de BATO-fabriek in Enschede. Volgende week verhuizen de kantoren naar het Wilminktheater. In de zomer van 2018 nemen de ateliers hun intrek in de Performance Factory, volgens Eigenaar Woningcorporatie Domijn ‘dé nieuwe hotspot in Enschede’. De afdelingen Directie, Financiën, Productiebureau Marketing & Communicatie, Educatie & Voorlichting en […]
Het menselijk lichaam volledig doorgelicht van onder de voeten, het levert een wonderschoon beeld op, abstract en symmetrisch. De bijdrage van videokunstenaar Peter Missotten is een fascinerende verbindende factor in The new factory, het laatste programma van Dansgroep Amsterdam. Missotten verenigt met zijn installaties het werk van de twee choreografen Michael Schumacher en Guilherme Miotto dat op veel vlakken van elkaar verschilt. De kale, industriële ruimte van Hal1, het huis van Dansmakers in Amsterdam-Noord, leent zich er prachtig voor.
In Michael Schumachers My favorite parasite bevinden een man en een vrouw zich op afstand. De vloer waarop hij ligt, omringd door camera’s, dient net als de daarachter hangende rechthoek als projectievlak. Rechts in de ruimte staat de vrouw voor een scherm omkaderd door een frame. Door middel van de filmbeelden dringen ze binnen in elkaars ruimte. Later rollen ze samen over de vloer, hun lichamen verstrengeld, terwijl dit in vogelvluchtperspectief wordt getoond. De energie die hier vanaf spat, schiet in witte en zwarte strepen voorbij over de vloer. Zo gaan de dynamiek van de organische bewegingstaal van Schumacher en de beelden een sterk samenspel aan.
In AsGone van Guilherme Miotto lijken de dansers in een staat van onvermogen om zich te uiten en dat leidt tot haperende, verlamde en schokkende lichamen en tot kokhalzen op het toneel. De heftige bewegingstaal van Miotto is direct te herleiden tot het Tilburgse dansgezelschap T.r.a.s.h waarvan hij een aantal jaren deel uitmaakte. Hoog in de lucht torenen beelden van de dansers uit boven het speelvlak. Virtuele verschijningen van de dansers scheren later over de wanden als zij zelf de camera’s bedienen. Als spoken dolen ze rond of worden hun gezichten op levensecht formaat op het hoofd van een ander geplakt. Al is de fysieke vertaling van de verhouding tussen echt en virtueel een interessant idee, de ontwikkeling ervan is onvoldoende dwingend om te overtuigen.
Met My favorite parasite en AsGone gaat spijtig genoeg de laatste tournee van Dansgroep Amsterdam van start. Met The new factory kan het voormalig stadsgezelschap van Amsterdam nog een keer laten zien waarvoor het stond, kansen voor jong en ervaren talent van uiteenlopende stromingen in een sterke dialoog met andere kunstdisciplines.
(foto: Sigel Eschkol)
