Op het Storytelling Festival in Podium Mozaïek staat The Mountain geprogrammeerd, waarin theatermaker en acteur Sipan Sezgin Tekin het mythologische verhaal van demonenkoning Zahhak in een theatraal jasje steekt. Oorspronkelijk geschreven door de Iraanse dichter Ferdowsi is het verhaal een morele les in hoe ambitie blind maakt en honger naar macht gelijkstaat aan zelfdestructie.

Een wit stuk stof met zwarte ruiten zweeft in de lucht. Daarachter staat een lichaam met volledig bedekt gelaat. Twee ontblote onderarmen en handen steken af tegen een zwarte achtergrond. De aanwezigheid van rood licht maakt de sfeer intens: The Mountain zal vast geen zoet sprookje voor het slapengaan zijn. Met de inachtneming van de Koerdische achtergrond van de theatermaker en de thematiek van de avond zou de zwevende stof symbool kunnen staan voor verzet. De stof die normaal gesproken gedragen of gewikkeld wordt, toont zich volledig ontvouwen: Alsof het de ingeweekte ervaringen van de symbolische dragers vanavond zal blootleggen.

Zachtjes is het geluid van gefluit te horen. Het beeld komt tot leven en de handen beginnen een ritme te klappen. Het fluisteren transformeert naar gezang dat lijkt te komen uit andere tijden. De initiatie spreidt naar het publiek en Sezgin Tekin overtuigt ons op subtiele wijze om mee te klappen. Het is een collectief en co-creatief moment van geven en nemen.

Een derde stem, die niet uit het lichaam van de performer komt, vertelt over de bergbevolking, refererend naar het Koerdische volk en naar de wortels van Sezgin Tekin. Wortels die geplant zijn in aarde waar strijd en verzet heerst. De woorden ‘Jin Jiyan Azadi’ (‘Vrouw, Leven, Vrijheid’) zweven in de lucht en de stilte die volgt is gevuld met een pijnlijke bewustwording. Een moment van rouw, van solidariteit op afstand in een bubbel van privilege en de confronterende gewaarwording hiervan.

‘I left the mountains to be here with you’ en Sezgin Tekin is hier. Met ons. Losjes en redelijk letterlijk vertelt hij het verhaal van koning Zahhak: de koning die door een kwade gedaante op zijn schouders gekust wordt waarna er twee zwarte slangen op zijn rug groeien die zich voeden met hersenen van mensen. Een koning die door zijn arrogantie en overmoed uiteindelijk het onderspit delft. Hier en daar zet Sezgin Tekin tijdens het vertellen zijn woorden aan met beeldende handen. Handen die een boog spannen of handen die wijzen naar imaginaire rijkdommen van de koning.

Een grote ton op het midden van het speelvlak transformeert tot een troon en op dezelfde wijze navigeert Sezgin Tekin verschillende gedaanteverwisselingen, waarbij hij afwisselt tussen de belichaming van de verhalenverteller, de personages uit het verhaal en het verhaal zelf. Gaandeweg betrekt hij het publiek op charmante en zachte wijze. ‘Are you enjoying? Are you happy?’, vraagt hij aan een aantal mensen. Wanneer iemand hem spontaan de vragen terugstelt, reageert hij daar integer op.

Wat nog open blijft, is of de setting van een conventioneel Black Box-theater werkelijk de voorstelling ten goede komt. Sezgin Tekin heeft een bewonderenswaardig vermogen om zich in en uit de fictie te manoeuvreren, maar op sommige momenten voelt het als een gemiste kans om bepaalde theatraliteit in zijn script niet wat aan te dikken door middel van licht en geluid, zodat de fictieve wereld meer benadrukt kan worden. Af en toe voelt de flux aan woorden ook te overweldigend. Het zou fijn zijn om poëtische beelden, zoals het beginbeeld, wat vaker terug te zien, zodat de woorden tijd hebben om te landen.

De orale traditie van het vertellen van verhalen en delen van mythologieën zal echter nooit verveeld raken en aan het einde van de voorstelling onthult Sezgin Tekin zijn persoonlijke motivatie. Verhalen zijn voor hem namelijk lessen in moraliteit en het verhaal van koning Zahhak toont ons dat het kwaad in ons allen huist. Verhalen tonen verzet en zijn de getuigenissen van overwinningen. En zolang er wordt gestreden voor rechtvaardigheid zal Sezgin Tekin deze verhalen blijven verspreiden en doorvertellen.

Foto: Alborz Sahebdivani