Een shining noemen ze het. Hans Petter Dahl en Anna Sophia Bonnema leveren met hun The Moon geen traditionele voorstelling af, maar een ervaring die veel weg heeft van een collectief ritueel, een poging tot het bewerkstelligen van een gedeeld bewustzijn.

Die nadruk op harmonie en gezamenlijkheid is opvallend omdat in eerdere voorstellingen van MaisonDahlBonnema juist conflict en individualiteit de boventoon voerden. In hun operatrilogie Tokyo, Paris, New York speelden Dahl en Bonnema, kernleden van Needcompany, het echtpaar Ricky & Ronny – twee bekvechtende geliefden die verloren in decadentie, consumentisme en hedonisme hun liefde voor elkaar slechts in jaloezie of pesterijen konden uiten. In het drieluik was wel een ontwikkeling merkbaar, een verlangen naar iets groters buiten het pure individu, maar de worsteling bleef voelbaar.

In The Moon lijkt het concept van individuele identiteit echter verleden tijd. De performers (naast Dahl en Bonnema staan Joana Preis en Davis Freeman op scène) zijn gekleed in gewaden die het ene moment aan monniken, het andere  aan anarchisten doen denken. Ze maken een serene en vriendelijke indruk jegens het hen omringende publiek en vertonen geen spoor van onderlinge spanning.

De naïviteit is ontwapenend, alsof je als toeschouwer uitgenodigd wordt tijdelijk deel uit te maken van een commune waarin op licht-filosofische wijze existentiële vragen worden gesteld. In de teksten van Bonnema passeren ideeën over de moderne samenleving de revue die ook in het eerdere drieluik centraal stonden, maar steeds met een aangename speels-melancholieke toon die het publiek alle ruimte laat om er zelf aan mee te doen of te laten wat het wil.

Het overheersende gevoel van aangename vrijblijvendheid is zowel de kracht als de zwakte van The Moon. Lange tijd is het heerlijk om je door de sterke en sympathieke performers ideeën, mooie taalvondsten en sterke muziek- en lichtcomposities aan te laten reiken die je op je eigen tempo in je hoofd kan laten rondrollen. Vanwege het totale gebrek aan dynamiek of spanning kon ik echter niet tot het einde mijn aandacht bij de tekst houden en voelde ik me wat aan mijn lot overgelaten. Tot dat moment slaagt The Moon er echter een goed uur in om de toeschouwer los te weken van de hyperindividualistische status quo.

Foto:  Lambert de Jong