Als ‘inwonende zoon’ van de wethouder van Juinen, de geilneef, doctor Clavan, Cor van der Laak en zijn vrouw Cock, was het voor Kasper van Kooten bijna onmogelijk zijn achternaam te noemen zonder dat die tot verwachtingen en vergelijkingen leidden. (meer…)
Ze praat met haar vader, maar zijn stem klinkt metalig. De woorden zijn hol en klinken pas als haar vinger de muisknop raakt. Actrice en zangeres Wynn Heliczer zit achter een laptop en spreekt haar vader, die tweeëntwintig jaar geleden overleed. Nu kan ze hem laten zeggen wat zij wil, de gesprekken voeren die ze nooit gevoerd hebben. De fragmenten van zijn stem kraken uit de boxjes van haar computer.
In muziektheatervoorstelling The missing beat schetst Heliczer het leven van haar vader, Piero. Als Italiaans-Amerikaans kunstenaar bracht hij de fifties door in New York met avant-gardisten als Andy Warhol en The beat poets. Een succesvol kunstenaar in een onstuimig milieu, maar voor Heliczer vooral de afwezige vader, die steeds weer vertrok en zijn gezin keer op keer in Amsterdam achterliet.
Met Daria Bukvić als eindregisseur heeft Heliczer fragmenten uit haar vaders carrière vervlochten met haar zoektocht naar hun gezamenlijke verleden. Componist en percussionist Arend Niks verzorgt de muziek. Liedjes wisselen scènes af waarbij Heliczer vertelt over haar jeugd of fragmenten afspeelt uit Piero’s werk (in beeld of geluid). The missing beat is een bonte voorstelling in een prachtig decor. Op het toneel staat een achterwand van papier dat uit een typemachine rolt, daaromheen Heliczers (tastbare) herinneringen aan haar vader: een kinderjurkje, een stoeltje, koffers vol boeken en de ansichtkaarten die haar vader verstuurde uit The States.
Daarnaast drijft de voorstelling op de poëtisch-humoristische tekst die Heliczer in samenwerking met Ko van den Bosch schreef. Jammer genoeg komen veel van de monologen tijdens de première nog niet uit de verf. Heliczer worstelt met de woorden, hapert en hakkelt. Haar spel is wat onvast, hoewel ze dapper doorspeelt, de glimlach nauwelijks van haar lippen verdwijnt. Door die volharding schemert in een aantal scènes door wat deze voorstelling kan zijn: een mozaïek van upbeat momenten (zíjn kunst en háár jeugd), soms een weemoedig intermezzo, dat haar gemis uittekent.
Foto: Maurice Haak
Ik ben een leek in de wereld van poezie, moderne kunst en theater en geef altijd voorkeur aan in high technology gedompelde entertainment, SciFi-Blockbuster movies en als er dan toch een toneel bij komt kijken dan zou er Chicago of Witches op gespeeld moeten worden en dan het liefst in London voor de hele 2.0 beleving. Nu ben ik natuurlijk positief bevooroordeeld want ik hou van Wynn dus de voorstelling had sowieso al meer kans tot slagen. Wat ik niet had kunnen bedenken is dat het mijn verwachtingen compleet zou overtreffen. Met enige voorkennis en de Fringe festival voorstelling nog in mijn achterhoofd dacht ik wel voorbereid te zijn. Niets was minder waar. De voorstelling was spannend, ontroerend tot kippevel, ontzettend grappig, meeslepend en real. Het was een fantastische experience en heeft mijn ‘vooroordeel’ op beeldende kunst en 1 persoons theater, nou ja eigenlijk op alles waar ik me een beetje tegen afzette in de wereld van theater, poezie en kunst weggenomen en zal me nu geinspireerd meer gaan verdiepen in deze wereld. Well done Wynnsky!