The makers present: dance is de jaarlijks terugkerende battle om de ITs Choreografie Award. Het programma toont dit jaar zes choreografieën van vier verschillende opleidingen verspreid over Nederland. Ze hebben weinig met elkaar gemeen en het niveau is bijzonder wisselend. Sommige groepschoreografieën knallen het kleine zaaltje van Frascati uit, waar het ITs Festival dit programma al jaren presenteert.

Voor de pauze start The makers present: dance met twee choreografieën van de Fontys Academie. Van die twee is Toilettengeflüster van choreografe Lisa Freudental het interessantst. Het is een mannenkwartet met een hoofdrol voor WC-potten. Vier mannen glijden over het podium met hun hoofd in de pot. Het is een curieus beginbeeld, dat de aandacht trekt. Dat geldt minder voor de rest van het stuk waarin Freundenthal de halfnaakte mannen onder leiding van hun zwartgeklede leider laat zweten op klassieke vioolmuziek. In het nagesprek onderbouwt  ze haar keuze voor de WC-potten: het zijn eigenlijk vrouwen, zegt ze.

Het werk van choreograaf Jasper van Luijk van de Artez Academie was dit jaar al eerder te zien in een project van Conny Janssen Danst/Dansateliers en het jeugdgezelschap De Dansers. In zijn zijn solo About there and here doet Van Luijk een poging de lichamelijkheid van herinneringen te vertalen. Hij plaatst het publiek op de dansvloer rondom danseres Denise Klevering, die een ingehouden solo uitvoert waarin nog wel wat meer performativiteit kan worden gelegd. Sounddesigner Lennart Siebers creëert een goede en akelig  irriterende stalen sound, die kriebelt aan de oren.

Hoogtepunt van de avond is zonder meer Soap crash van Clara Amaral (SNDO, Amsterdam).  Haar drie indentiek geklede danseressen met zwarte rok en fel blauwgroengekleurde grote wenkbrauwen brengen een merkwaardig stuk dat inzoomt op het auto-ongeluk van James Dean. Amaral bestudeerde de film Crash waarin de reconstructie van het auto-ongeluk een soort fetisj is. Soap crash laat een artificiële wereld zien, waarin Amaral  het lichaam in onmogelijke poses zet en unisono gesproken teksten de emotionele lijn zijn. Het werk is onherroepelijk geïnspireerd op dat van de New Yorkse performance kunstenares Ann Liv Young.

The makers present eindigt met een dynamische choreografie van een enthousiaste groep studenten van de Jazzopleiding in Amsterdam. De energie spat ervan af, het zaaltje is te klein. Dans als puur entertainment, strak uitgevoerd in uitgekiende kleding en make-up. Het mag er even zijn. Maar of deze avond werkelijk de hoogtepunten toonde van de dansopleidingen in Nederland valt te betwijfelen. Eerder dit seizoen zag ik werk van studenten dat de kwaliteit van sommige stukken van deze avond ver overtrof.