De verbitterde Cathy opent in mineur met het lied ‘Still Hurting’. Haar man Jamie is met de noorderzon vertrokken en heeft alleen een rottig briefje achtergelaten. Jamie antwoordt met het upbeat vrolijke ‘Shiksa Goddess‘, waarin hij razend enthousiast zingt over zijn geliefde, de niet-joodse Cathy, een verrassing voor zijn joodse New Yorkse familie. Het is eventjes verwarrend met deze tegenovergestelde verhaallijnen, maar als de puzzelstukjes op hun plek vallen is het puur genieten bij de zalige, bitterzoete musical The Last Five Years.

De Amerikaanse auteur en componist Jason Robert Brown gebruikte zijn eigen huwelijksverhaal voor de tweepersoons doorgecomponeerde kamermusical The Last Five Years. In het echte leven eindigde het huwelijk met wederzijdse aanklachten. Zijn ex-vrouw klaagde Brown aan, omdat hij haar privacy had geschonden in de musical. En hij sleepte haar voor de rechter omdat zij zijn creatieve werk verstoorde. Hij moest wel een beetje toegeven en haalde alle Iers-katholieke verwijzingen naar de achtergrond van zijn vrouw weg. Nu werd zij alleen een shiksa godin.

Binnen vijf jaar van een knetterende liefde en huwelijk naar een bitter einde zonder enig mededogen. Cathy, gespeeld door de Vlaamse Charlotte Dommershausen, vertelt het verhaal vanaf de breuk naar het vuurwerk-begin en Jamie (Grant Alexander Brown) vertelt het in omgekeerde volgorde. De enige keer dat ze echt naast elkaar staan is als de twee verhaallijnen elkaar kruisen bij het huwelijk van twee straalverliefde mensen. De show zou nog wat afwisselender geworden zijn als er met een artistieke kunstgreep nog wat meer duetten te horen zouden zijn geweest, want de twee stemmen kleuren prachtig met elkaar.

The Last Five Years (première Broadway 2002) is al een paar keer in Nederland te zien geweest, onder meer bij het M-Lab in 2014 met William Spaaij en Michelle van de Ven, maar dit is de eerste keer dat het in het Engels wordt gespeeld. Door de perfecte verstaanbaarheid van de twee acteurs is dat een waar feestje. Jason Robert Brown is niet eenkennig geweest in zijn muziekkeuze en heeft een bijzondere mix gemaakt van pop, klassiek, klezmer, jazz en folk. Het begeleidingstrio met piano, viool en cello gaat soepel in alle stijlen mee en ook de beide spelers kunnen met die muzikale variatie goed uit de voeten. Vooral Dommerhausen heeft een stem als de klok van de Big Ben.

De Engelstalige Orange Theatre Company (opgericht in 2018) heeft zijn intrek genomen in het intieme Amsterdams Theaterhuis op het Westergasterrein en vormt een aantrekkelijke aanvulling op het Amsterdamse theateraanbod. De voorstelling was aanvankelijk gepland voor de lente van 2020 en wordt nu eindelijk opgevoerd in een aantal ochtend- en middagsessies.

Er wordt gespeeld in een simpel blokkendecor met daarboven foto’s van het tweetal toen het huwelijk nog in orde was. Maar de echtelieden groeien uit elkaar nadat Jamie succes krijgt als schrijver en merkt dat hij als getrouwde, succesvolle auteur wel heel veel mooie vrouwen in het vizier krijgt. Het is een ‘çhallenge to resist temptation’, maar die uitdaging verliest hij.

Daarentegen wil de theatercarrière van Cathy maar niet van de grond komen. Echt schitterend is het nummer waarin Cathy auditie doet voor een show. Haar zangnummer valt volkomen in het water als er van alles door haar hoofd schiet en zij de jongere meisjes met strakkere lijven ziet die voor de auditie al naar de sportschool zijn geweest. Zij verliest haar concentratie en geeft gefrustreerd de pianist de schuld van haar falen omdat hij met het ritme aan het rommelen is, in een diep tragisch lied dat tegelijkertijd ongelooflijk humoristisch is. En dat geldt eigenlijk voor het hele stuk. Kleine grapjes, scherpe steken onder water en de treurige conclusie dat liefde niet bestand is tegen beroepsmatig succes van de een en andermans falen.

Foto: Arjen Veldt Fotografie