De queer pride spat van het podium, in het innemende, aanstekelijke en bij vlagen aangrijpende The Hot Peaches, een fijne jongerenvoorstelling van de Toneelmakerij en theatergroep DOX. Al voor aanvang van de première kan het publiek zich laten ‘beglitteren’ door twee vrolijke drag queens. Ondertussen meet kostuumontwerper Sabine Staartjes de toeschouwers uitbundige outfits aan en slingert een dj opzwepende beats de Utrechtse Paardenkathedraal in.

De energieke montagevoorstelling is gebaseerd op het performancecollectief The Hot Peaches, dat vanuit het New York van de jaren zeventig de wereld veroverde met wervelende dragperformances, waarin ze bekende verhalen en liedjes in een ander jasje staken, en daarmee nieuwe rolmodellen in het licht zetten. Ze stonden in Nederland onder meer in de Melkweg in Amsterdam.

Maar zoals elk podium ­­– en deze dus ook – ook een backstage heeft, liggen aan veel succesverhalen ook persoonlijke drama’s ten grondslag. Jimmy Camicia, oprichter van The Hot Peaches, schrijft daarover in zijn autobiografie My Dear, Sweet Self (2013). In deze toneelvoorstelling, die is geregisseerd door Timothy de Gilde, komen stukken uit zijn leven voorbij én, zij het zijdelings, ook fragmenten van de persoonlijke levens van de performers.

Maar bovenal is het een soort hedendaagse re-enactment van een performance van de groep The Hot Peaches, met veel zang, dans en drag, plagerige publieksinteractie (door een hilarische Floyd Koster), filmclassic-pastiches en een scala aan geweldige, oogstrelende kostuums en pruiken, met veel felle neon en suggestief bloot.

Het is geweldig dat deze voorstelling gemaakt wordt en deze mensen als rolmodellen voor de huidige generatie jongeren het schild opgehesen worden. Tegelijkertijd heeft het natuurlijk ook een wrang randje, dat die noodzaak nog steeds zo prangend is: Ayla Çekin Satijn benoemt dat in een rake monoloog, die met terugwerkende kracht de hele performance diepte geeft. ‘Weet je wat ook grappig is? Dat ik in een queer voorstelling sta waar ik grapjes moet maken over mijn eigen pijn zodat er misschien naar geluisterd wordt.’ Het is niet ‘leuk’, benadrukt ze, het is ‘echt’: ‘het is mijn leven.’ Dan zet ze haar fopneus weer op.

Het toneelbeeld is expliciet in tweeën gesplitst: achter het podium zien we de performers ‘backstage’ bijkomen of zich klaarmaken voor de volgende act. Dat contrast tussen on stage en off stage, tussen publiek en privé, had nog scherper aangezet kunnen worden. The Hot Peaches is een fantastische show waarin het zoeken, vinden en vieren van je seksualiteit en identiteit in dikke spotlights wordt gezet, maar hinkt daarnaast nog op twee benen die beide niet helemaal uit de verf komen: het documentaire aspect (over het leven van Jimmy in de aanloop van de oprichting van The Hot Peaches en de jaren daarna) en het persoonlijke aspect (het perspectief van de performers zelf, anno 2022 op het toneel) zitten er wel degelijk in, maar hadden als ze sterker waren ingebed de voorstelling nog meer impact kunnen geven.

Foto: Sanne Peper