Cross-over dansgezelschap ISH brengt per seizoen een grotezaalvoorstelling, een kleinezaalvoorstelling en een nieuwemakersvoorstelling uit. In dat laatste kader is The gate in première gegaan, een voorstelling van Anna Maria Suijkerbuijk gebaseerd op het beeldhouwwerk ‘La porte de l’enfer’ van de Franse beeldhouwer Auguste Rodin.

Artistiek leider Marco Gerris, fungeert in de serie Nieuwe makers die ISH realiseert als begeleider. Voor The gate heeft hij Anna Maria Suijkerbuijk een complete voorstelling in handen gegeven – concept, choreografie en regie zijn van haar hand, met als coach Abel Nienhuis. Suijkerbuijk behaalde de finale van het eerste seizoen van het televisieprogramma So you think you can dance, toen Marco Gerris in de jury zat. Ook de dansers in de voorstelling zijn geen onbekenden: Floris Bosveld won in 2010 So you think you can dance, Lucinda Wessels viel op in The Ultimate Dance Battle en Xander van den Corpunt maakt deel uit van Pop’arazzi Crew.

The gate is een voorstelling waarin dans wordt afgewisseld met gesproken woord. De tekst is geschreven door Dunya Khayame, geïnspireerd op Rodins ‘La porte de l’enfer’ – de poort naar de hel. Maar Khayame heeft zich ook laten inspireren door Franse schrijvers als Albert Camus en Jean-Paul Sartre. En ook Shakespeares Hamlet wordt ten tonele gevoerd als Bosveld zich in een van zijn monologen afvraagt of hij nou wel of niet iets moet doen. Want tussen het dansen door komt steeds de vraag op wat de zin is van het bestaan. Wat kun je doen aan de ellende in de wereld, en kun je er überhaupt iets aan doen?

In een decor (Jirka Blom) van twee haaks op elkaar staande verhogingen waarmee dankzij lava-achtige bekleding de hel wordt gesuggereerd, bevinden we ons op een plek tussen het leven en de plaats waar je na het leven kunt terechtkomen. Deze tussenruimte is, zoals Bosveld uitlegt, de plaats waar je langs moet, een station. Op deze plek maken de drie dansers/spelers, die zich The Shades noemen, de balans op van hun leven. De vraag is waar zij terecht zullen komen, in de hel, aan de rand waarvan zij zich bewegen, of in de hemel.

De teksten worden afgewisseld met felle, energieke dansen, solo en met zijn drieën, op muziek van Rik Ronner. Ze leveren steevast applaus op van het meelevende publiek. De choreografie van Suijkerbuijk laat de van ISH bekende headspins achterwege en concentreert zich op ‘popping and locking’, waarin alle drie de dansers uitblinken. Het is daarbij interessant om te zien hoe dicht moderne dans en hiphop elkaar zijn genaderd.

De schuldvraag blijft vanzelfsprekend niet achterwege, maar Bosveld beredeneert dat hij onschuldig is, zijn handelen kwam voort uit machteloosheid. En wie geen macht heeft, kan niet schuldig worden bevonden.

Als het drietal aan het slot naar voren loopt en hoopvol omhoog kijkt, hoop je dat de almachtige de poort naar de hemel voor ze heeft geopend. De enig weg die je vanuit de hel nog kunt gaan.

Foto: Fenna van der Vliet