Het Engelse gezelschap Forced Entertainment komt elk jaar een of twee keer langs in Frascati met zijn nieuwste voorstelling. Het gezelschap rond regisseur Tim Etchells bestaat sinds 1984 en is een van de grondleggers van een vorm van theater die pas veel later ‘postdramatisch’ genoemd zou worden.

Recente voorstellingen die ik zag combineerden allemaal groot spelplezier met een enorm strak concept. In And on the thousandth night… vertelden zes acteurs, gehuld in rode capejes en met een kartonnen kroon op hun hoofd, zes uur lang sprookjes – dat wil zeggen: aanzetten tot sprookjes. Een van de acteurs begon een verhaal, maar naar verloop van kortere of langere tijd werd hij of zij onderbroken door de volgende speler.

In Tomorrow’s parties vertelden twee spelers op een piepklein podiumpje toekomstvisioenen, die steed begonnen met de woorden: ‘In the future…‘ Ondanks de minimale vorm was het een tamelijk briljante verzameling hilarische, ontroerende en/of volstrekt absurde vooruitblikken.

Kortom: een tamelijk lange inleiding om duidelijk te maken dat The coming storm niet zo bijzonder was. Het begint nog streng gekadreerd, met actrice Terry O’Connor die de benodigdheden voor een goed verhaal uiteenzet, zacht pratend door een microfoon. De andere vijf spelers staan er in hun dagelijkse kloffie omheen en kijken geamuseerd het publiek in.

Al snel pakt een ander de microfoon af en begint een verhaal te vertellen, diegene wordt al snel weer onderbroken voor een ander verhaal, enzovoort. Tegelijk hijsen ze zich in andere kleren, sjouwen ze met grote takken, een drumstel en een piano over het podium, spelen ze muziek, dansen ze met sluiers en maskers.

De een vertelt verhalen over zijn moeder en zijn eerste kus, een ander begint dicht bij huis, maar zijn verhalen vliegen al snel op fantastisch bizarre manieren uit de bocht, met ontvoeringen, piraten en draken, een derde zegt dat ze nooit iets meemaakt en geen verhalen heeft.

De onderbrekingen zijn niet alleen meer voor een nieuw verhaal, maar ook voor pesterige vragen en opmerkingen. ‘Welke Hollywood-ster zou het meisje spelen in jouw verhaal?’ ‘Je kunt de details overslaan, het publiek vindt het saai.’

Het is duidelijk, misschien wel iets te nadrukkelijk, dat hier het begrip ‘story’ wordt gedeconstrueerd en het is leuk om je eigen associaties te volgen met verhalen uit boeken, films, theater en games. En geestig zijn ze ook. Het is fijn om zes acteurs te zien die elkaar zo goed kennen en precies weten hoe ze elkaar kunnen helpen of jennen op de vloer. Het werd me niet duidelijk of er nog enigszins geïmproviseerd werd, maar de grote vrijheid van de spelers werd wel mooi zichtbaar.

Maar het gaat vervelen. Bij de strengere voorstellingen van Forced Entertainment ben je steeds verrast welke ruimte ze toch nog weten te vinden binnen het concept. Juist omdat het idee hier minder strak is, lijkt het willekeuriger. ‘In een goed verhaal wil je weten wat het volgende is dat gaat gebeuren,’ zegt O’Connor aan het begin. Precies daar gaat het mis: het vorige lijkt te veel op het volgende.

(foto: Hugo Glendinning)