Wat is kunst waard als er niemand is om het tot zich te nemen? In de audiovoorstelling Kates Tapes Away horen we de autobiografische mijmeringen van de fictieve Kate, de laatste persoon op aarde. Het levert een interessante inkijk op in het hoofd van een vrouw die vergaat van eenzaamheid en rouw, terwijl ze middels kunst en mythologie probeert haar grip op de realiteit niet te verliezen. (meer…)
Anastasis Sarakatsanos woont en werkt in Athene. Als jongetje ging hij elke zomer met zijn familie naar het geboortedorp van zijn vader in het noorden van Griekenland. In de voorstelling The Alekseij Tapes vertelt hij over zijn grootouders daar, wat ze er aten en hoe dat met de opbrengst van de tuin en de stal werd klaargemaakt.
Hij vertelt niet alleen, achter zijn piano laat hij ook melodieën en liedjes horen. In het noorden van Griekenland heeft elk dorp zijn eigen bevolking. De overgeleverde liederen zijn er van onschatbare waarden om een eigen cultuur te behouden. Je vindt er Turks sprekende Grieken, joden, Macedoniërs, Bulgaren, geen enkele bevolkingsgroep uit de Balkan en uit Klein-Azië ontbreekt er. Het verleden met zijn oorlogen, communisten, fascisten en deportaties maakte nog meer tegenstellingen tussen de mensen die er wonen. En allemaal hebben ze er hun eigen dialecten, liederen en verhalen. De voorstelling is eenmalig te zien geweest op het festival First Contact van Podium Mozaïek. Na de voorstelling denk je inderdaad iets meer te weten over de mensen uit Noord Griekenland. Maar het project gaat door.
Als Anastasis Sarakatsanos later nog eens in die streek komt, nu als medewerker van een team dat een documentaire maakt over de verscheidenheid van culturen in het noorden van Griekenland, komen de herinneringen weer boven en bezoekt hij zijn grootouders. Identiteit is een groot woord. Maar wat is je identiteit zonder je familie, je afkomst en de liederen, smaken en geuren die je van kinds af aan hebt meegekregen?
Sarakatsanos is een begenadigd verteller. Hij relativeert, grijpt terug op wat hij eerder vertelde en zoekt soms op zijn laptop op waar hij gebleven was. Tijdens het uur storytelling verveelt hij geen moment. Maar de grootste poëzie komt van de muziek. Dan is het publiek muisstil. In de liederen proef je dan de smaak van de zelf verbouwde aubergines, zie je de bergdorpen en leef je mee met de bewoners die de geschiedenis daar gebracht heeft. Dit samengaan van verhalen en liederen is een van de grootste kwaliteiten van het project. Een uur is dan snel om.