Het is even puzzelen bij aanvang van That’s it om enig verband te zien in de schijnbaar hoofdloze, sterke rug waarlangs twee benen steken. Als het lichaam in beweging komt, werkt Sabine Molenaar zich al tastend in een jurk waarna zij hortend en stotend op gang komt. Niet veel later schuift zij haar dubbelgevouwen lichaam in een ouderwetse lampenkap. Waar dit naartoe gaat is vanaf het prille begin de vraag.
Sabine Molenaar danste na haar opleiding Moderne Theaterdans in Amsterdam een aantal jaren bij het Belgische collectief Peeping Tom. Tijdens de openingsavond van Festival Cement in ‘s-Hertogenbosch presenteerde zij haar eerste solovoorstelling That’s it onder de vlag van haar gezelschap Sandman.
In het decor van een berg kleding, een oude crapaud en een paar jurken die aan draadjes hangen trekt Molenaar de toeschouwer mee in haar fascinerende en soms bizarre reis door de ruimte. Dromen, nachtmerries, herinneringen en associaties nam Molenaar als uitgangspunt voor That’s it. Daarvoor transformeert zij tijdens de voorstelling in allerlei gedaantes. Haar lange lichaam lijkt zich tot alles te kunnen bewegen, als een slang kruipt zij telkens in een andere huid. In een blauwe jurk zwiert zij met de concentratie van een derwisj rond op de vloer. Met een rode pruik en lange rok beweegt zij haar heupen en handen als een buikdanseres. Het schrikbeeld van aftakeling komt des te harder aan als zij moeiteloos haar sensueel bewegende lichaam vervormt tot een kromgetrokken rug met ver uitstekende botten en ingevallen vel. Van begin tot eind weet Sabine Molenaar verwondering op te roepen en geeft zij haar sterke innerlijke wereld vorm, die soms ook beangstigend is.
That’s it is een fascinerende, bij vlagen geestige voorstelling die nergens voorspelbaar wordt. Het is een sterke keuze op de openingsavond van Festival Cement, dat volledig in het teken staat van talentontwikkeling. Dat brengt de broodnodige risico’s met zich mee en soms gebeurt er dan iets heel bijzonders. Dat is zeker het geval bij Sabine Molenaar.
