Alles ademt vergane glorie. Een woonkamer met een klassieke inrichting, voorzien van paneeldeuren met glas in lood erin. Maar de antieke stoelen zijn op elkaar gestapeld, bloemen staan geknakt in de vaas. In dit ouderlijk huis komen twee zussen samen na het overlijden van hun vader. Van hun zusterliefde is al even weinig over als van de inrichting. In Je kunt op me rekenen van (lied)schrijver en theatermaker Theo Nijland zet een ongenode gast de verhoudingen op scherp. (meer…)
Linda de Mol speelde in 2009 op verdienstelijke wijze de hoofdrol in de verfilming van Terug naar de kust van Saskia Noort. Nu is er ook een toneelbewerking. Dat dit toch nog een boeiende avond oplevert is in belangrijke mate te danken aan regisseur Mette Bouhuijs. Zij benadert het verhaal minder als whodunnit en gaat meer in op de strijd tussen waanzin en werkelijkheid waarmee hoofdpersoon Maria te kampen heeft. Dat pakt goed uit.
Op het achtertoneel hangen vier grote schermen waarop vooral animaties te zien zijn. Die laten veelal de gedachten en verbeelding van Maria zien, of versterken die. Zo is er een scène waarop haar moeder een tafel dekt en met donderend geraas het bestek op tafel laat kletteren, terwijl op de schermen tientallen messen en vorken voorbij komen. Het geeft een magisch-realistische sfeer aan deze productie, waarin flink wordt uitgepakt met muziek en beeld. Het decor met zijn vele stoelen en schemerlampen geeft ruimte aan acteur Cas Jansen in een grappig choreografietje met lampen. Het zijn vooral deze momenten die Terug naar de kust aantrekkelijk maken.
Het verhaal over Maria die naar haar zus vlucht om te ontsnappen aan anonieme doodsbedreigingen en steeds meer van slag raakt door haar nachtmerries en de verschrikkingen die haar gestoorde zus Ans haar aandoet, is dankzij boek en film overbekend. Heel slim dus dat Bouhuijs flink uitpakt in haar enscenering. Maar het verhaal is ook mooi geregisseerd. Heden en verleden, waan en werkelijkheid wisselen elkaar vloeiend af op flitsende en volstrekt heldere wijze. Fraai is ook de regelmatige verschijning van de overleden moeder van Ans en Maria, een zonderling serpent – een karakter dat zijn uitwerking niet heeft gemist in de ontwikkeling van de persoonlijkheid van de zussen.
Kim Pieters speelt Maria en dat valt niet altijd mee omdat ze diepgang en geloofwaardigheid ontbeert. Cas Jansen is een aangenaam nonchalante rechercheur en ook Wivineke van Groningen als moeder maakt een fijn portret van dat kreng. Maar het zijn toch vooral de regiekeuzes, waarin decor en video van Catharina Scholten en de geluidsband van Jaap van Keulen een prominente rol krijgen, die Terug naar de kust onderhoudend maken.
(foto: Joris van Bennekom)