Hij schiet eerst maar eens een vogel uit de lucht, zo – poef – met duim en wijsvinger. Een blaadje dwarrelt uit de nok van de circustent, hij vouwt het opnieuw tot leven, speelt wat met dit tamme papieren gevleugelde vriendje en schiet hem vervolgens alsnog – poef – uit de lucht. Onaangedaan gaat de buitenissige, in zichzelf gekeerde theateralchemist naar het volgende nummer.

In opperste concentratie en zonder de toeschouwer ook maar een enkele keer aan te kijken, sjouwt hij de ene ogenschijnlijk wankele constructie na de andere de piste op. Wie houdt van circustheater en populairwetenschappelijke proefjes, zich eigenlijk te oud voelt voor NEMO maar er stiekem dolgraag weer eens heen zou willen en toevallig in Groningen is: probeer op de een of andere manier nog een kaartje te bemachtigen voor het (uitverkochte) uitvindingencircus van de Bretoense circusartiest en beeldend kunstenaar Johann Le Guillerm.

Zijn beeldend circustheater bevindt zich ook op het snijvlak van wiskunde en natuurkunde, geïnfecteerd met een goede dosis fantasie. En dan krijg je bijzondere taferelen voorgeschoteld: een zelfrijdende aquariumfiets, een noeste boottocht over drooggevallen zeeën, een wankele poort van stoffige boeken, zelfs een heuse schaduwspel-seksscène bij kaarslicht tovert Le Guillerm tevoorschijn. Tussendoor rolt hij ruggelings over lege flessen van de ene kant van de piste naar de ander.

Terces is duister en verstild. De voorstelling zet in op spektakel in de meest ingetogen variant van het woord. Le Guillerm is een kunstenaar met voorliefde voor vertraging en herhaling, hij speelt op die manier met verwachtingen en de spanningsboog van de toeschouwer, die hij tot het uiterste rekt. Een subtiel geluidsdecor (compositie: Alexandre Piques) met ritmisch getik, gedrup en getjirp, zijn tred met klakkende hakken en zijn soms ratelende ademtocht, versterken de spanning. De objecten worden ter plekke prachtig uitgelicht door technici op stellages (lichtontwerp: Hervé Gary), met magisch aandoende universums als resultaat.

Zwaartekracht en evenwicht zijn belangrijke elementen waar Le Guillerm mee speelt en die hij soms zelfs lijkt te tarten. Hij nodigt zichzelf en ook zijn publiek uit tot een flink potje mentale acrobatiek. Bij al zijn sculpturen en bouwwerken zie je de constructie erachter, vaak worden ze ter plekke opgebouwd, zoals de drie constructies van uit de kluiten gewassen luciferstokken die hij in het uitgerekte laatste half uur in volle focus opbouwt. Eén ding staat vast: Le Guillerm is niet iemand die je tegenover je wilt hebben bij een potje Mikado.

Foto: Philippe Laurençon