Als Claudia de Breij het toneel op loopt en tussen het halfgeopende doek een paar wanen van de dag van een persoonlijk commentaar voorziet, is de toon eigenlijk direct gezet. Met veel lef en zelfvertrouwen, opgebouwd in de afgelopen jaren waarin ze onder meer de Poelifinario won voor Hete vrede, gaat ze in haar nieuwe theaterprogramma Teerling de tijdgeest te lijf en ramt die af en toe frontaal.

Dat doen er wel meer, maar het fijne van Claudia de Breij is dat je steeds proeft dat de ergernissen, fascinaties, dromen en wensen een sterk persoonlijk fundament hebben. En met oprechtheid krijgt ze een volle zaal op haar hand. De band daarmee bouwt ze met grote precisie op. Ze gooit een enorme dobbelsteen de zaal in en als die terug komt stelt ze vast dat ‘de teerling is geworpen’. Maar dat wil niet zeggen dat je niet nog eens mag gooien met een kans op hoge ogen, misschien wel een zes.

Mark Rutte staat in Teerling voor alles wat geen visie heeft, geen fantasie, geen durf nog eens te gooien. Terwijl je juist gas moet geven in moeilijke tijden. Dat inspireert. Visie en ambitie moet je ook hebben in je persoonlijke leven. Teerling is een programma waarin De Breij met hulp van regisseur Ruut Weissman groots, klein, kwetsbaar, scherp en lief tot een geheel heeft gemixt. En tot een waardige opvolger van Hete vrede, want daarmee werd de lat hoog gelegd.

Een jaar voordat John F. Kennedy werd vermoord in 1963 sprak deze president van de Verenigde Staten een – in die tijd – absurde ambitie uit: ‘We chose to go to the moon, not because it’s easy, but because it’s hard.’ Die uitspraak inspireerde een volk. Zet Kennedy’s uitspraken tegenover het ‘koop die nieuwe auto nou eens’ en ‘doe zelf eens normaal man’ van onze premier en de geestelijke armoe is pijnlijk onder woorden gebracht. Met die vergelijking heb je als cabaretier een riante schuttersput gegraven, van waaruit je in alle richtingen kunt vuren.

In een decor van grote en tientallen kleine dobbelstenen die tegelijk een sterrenhemel vormen, hangt ze na de pauze in een astronautenpak ‘in de ruimte’ en spreekt de ambitie uit de eerste vrouw op de maan te worden. Niet omdat dat makkelijk zal zijn, maar juist omdat het moeilijk is. Want ook een klein land kan groot zijn in ambities en zo weer gidsland worden. Dat heeft ze vlak voor de pauze al in een fraai lied bezongen. Met haar – vaak persoonlijke – liedjes gaat De Breij zich steeds meer onderscheiden en ook muzikaal zit het – met Sander Geboers als enige begeleider dit keer – weer behoorlijk geramd.

Teerling wordt een beetje uit het lood getrokken door momenten waarop De Breij teveel blijft steken aan de oppervlakte en net niet die ironie heeft kunnen aanbrengen om je ineens op het verkeerde been te zetten. En ze loopt af en toe het platgetreden pad op. ‘Claudia goes oudejaars’ denk je dan, want het zijn onderwerpen waarmee je in een nieuw theaterprogramma in het voorjaar niet meer kunt aankomen. Ze kauwt nog wat na op de Zwarte Pieten-discussie, Gordon en de Chinezen, Onno Hoes en zijn schandknaapje. Het is makkelijk vulsel en het kan niet moeilijk zijn het eruit te gooien.

Foto: Michel Bos