Team Solo

Hij stelt zichzelf voor, na spetterende openingsmuziek met lichtshow en een originele opkomst. Merijn Scholten is de naam, ‘uit Afghanistan’. Ouders hadden een belwinkeltje in Kabul. Studeerde citymarketing, maar dat had in die contreien geen impact. Na wat omscholing kwam hij terecht ‘in een niet zo fijne werkomgeving’.

De toon is direct gezet. Al in een kwartier maakt de helft van het voormalige duo De Partizanen de hoge verwachtingen waar die we hadden toen hij zijn eerste solovoorstelling aankondigde. Dan ligt de zaal al aan zijn voeten, vaak hikkend van het lachen. Anderhalf uur lang. Het lijkt wel alsof hij er in zijn eentje nog een paar scheppen idiotie, vervreemding, absurditeiten en krankzinnigheden heeft opgegooid. Team Solo is de titel en daarin is hij aangever én afmaker. Dat biedt hem enorme vrijheden, die hij in het stramien van het duo met Thomas Gast niet meer vond. Het merendeel van de teksten voor het duo schreef hij toch al. Micha Wertheim coachte hem bij dit kunststukje.

De titel verraadt dat hij niet alleen op het podium staat. Hij komt met een team van alter ego’s. En die leven zich helemaal uit. Het is een stoet van aanstellers, kakkers, zelfingenomen, vage, zielige, nuffige types, gemankeerden, hufters, narcisten, influencers, ruwe bolsters en blanke pitten die voorbij komen. Tragische mannen, zangers met onverstaanbaar zweverige teksten, bezopen dansjes, carnavalsliedjes (‘Tante Tien, heb je m’n morele kompas gezien?’), de nuchtere Groninger, de rechter met een overdosis inlevingsvermogen. Ze hebben als gemeenschappelijke delers ‘het sneue’, het onbegrepen worden en de eenzaamheid.

Het komt allemaal in hoog tempo voorbij. Elk type weer met een eigen stem, een accent of een toontje. Hij maakt ruim en effectief gebruik van de schermen die achter hem hangen, vier kleine en een groter. Een leuke verwijzing naar de oorsprong van dit programma, die ligt in de coronajaren toen Scholten zich op YouTube op soortgelijke wijze uitleefde en tienduizenden volgers kreeg.

De overgangen in Team Solo zijn abrupt, hij schakelt in enkele seconden naar andere sferen en settings, zodat het programma geen enkele seconde inzakt, laat staan verveelt. En zoals ook bij De Partizanen: achter nagenoeg elke grap en achter elk type mens dat hij voorbij laat komen, schuilt een diepe gedachte. Over hoe we ons gedragen, hoe we ‘gezien‘ willen worden, in onze diepste wezens machteloze krabbelaars zijn. Gemanipuleerd door sociale media en systemen. ‘We willen kennelijk leven binnen bepaalde bandbreedtes, in wat ‘goed’ wordt bevonden en waarin mislukken is uitgebannen,’ zegt hij. Gemanipuleerd door machten en mensen die empathie bij het vuilnis hebben gezet.

Zo brengt Merijn Scholten diepte aan in Team Solo. Zijn typetjes op toneel zijn ook geen cartoons, geen vrijblijvende grappenmakers, ze worden mensen. Rare mensen, maar daar heb je nu eenmaal de meeste van. Om rare mensen mag je hartelijk lachen, maar ze confronteren je ook met je eigen benauwde bandbreedte. Het is knap dat de cabaretier daarin zo’n fraai evenwicht en samenspel heeft gevonden.

Aan het slot wendt hij zich voor de zekerheid toch maar even tot een god. Die moet toch ook ideetjes hebben over de mensheid en zijn teloorgang, maar ja……, een van zijn alterego’s vermaant hem dat hij een hele leuke avond niet nog effe met een serieus verhaal moet afsluiten. Zong hij immers niet al enkele keren ‘Voor alles is een moment’? Dat meezingertje zou je ‘de lijm’ van deze fenomenaal leuke voorstelling kunnen noemen.

Foto: Vincent van Woerkom