In T-Splitsing is Tineke Schouten op haar best als ze haar vertrouwde Utrechtse Beppie Lachebek speelt. Jammer genoeg bevat de voorstelling ook veel zwakke typetjes en oninteressante persoonlijke bespiegelingen.

Tineke Schouten heeft dit keer een rode draad in haar programma aangebracht. Ze kijkt terug op de belangrijkste keuzes uit haar leven en vraagt zich hardop af hoe haar leven gelopen was als ze anders beslist had. Maar helaas leiden Schoutens bespiegelingen over keuzes maken niet tot boeiende inzichten. Het blijft bij de constatering dat haar leven er heel anders had uitgezien als ze met haar man naar Portugal was gegaan. En dat ze als artiest misschien veel bewondering oogst, maar zelf toch vooral bewondering koestert voor de hulpverleners en de weldoeners, zoals haar eigen oom Rinus die zendeling was.

Dat Schouten niet op haar best is als persoonlijk geëngageerd cabaretier, zouden we haar kunnen vergeven, als de rest van de voorstelling wel geramd in elkaar had gezeten. Maar ook de kwaliteiten waar Schouten in uitblinkt – snelle verkleedpartijen, gekke typetjes en melige grappen – komen in deze voorstelling niet goed uit de verf.

Dat begint al bij het lelijke en fantasieloze decor, met een grote plastic boom en wolken aan touwtjes. Ook de grote shownummers zijn vaak teleurstellend. Zo eindigt Schouten de eerste helft met een nummer waarin het hele orkest verkleed gaat als fanfare. Schouten zelf gaat voorop met fanfarestok. Dit had een knallende pauzefinale moeten worden, maar door het gebrek aan humor en muzikaliteit, zakt het als een pudding in elkaar.

Ook Schoutens typetjes zijn van wisselende kwaliteit. Schouten is sterk wanneer ze haar vertrouwde Beppie Lachebek speelt of wanneer ze in de huid kruipt van de vrouw die de geheime vriendin van Mark Rutte blijkt te zijn. Maar wanneer Schouten de beslissende momenten uit haar leven gebruikt als opmaat voor gekke typetjes, slaat ze vaak de plank mis. De Portugese fadozangeres en de Brabantse majorette (die bij Schouten gewoon plat Utrechts praat) worden niet goed gespeeld en hebben weinig leuke grappen. Ook het vaste blokje met beroemdheden slaat enigszins dood. Schoutens typeringen van Patricia Paay, Anouk en Céline Dion zijn er nét naast.

Wel prijzenswaardig is dat Schouten op verschillende momenten politiek stelling neemt. Dat is iets wat je niet direct van haar verwacht, maar wat – zeker in deze tijd van oprukkend rechts-populisme – wel zeer belangrijk is. Zo zingt Schouten een lied over haar Nederlands-Marokkaanse kleindochter, waarin ze expliciet stelling neemt tegen de PVV. Ook speelt ze de professor Cor van Bezuije, die uit de kast komt als travestiet – een nummer dat tijdens de première vooral door een aantal travestieten in de zaal met groot enthousiasme werd ontvangen. Dit zijn ook de momenten waarop er even wat energie in de voorstelling komt. Die paar momenten zijn echter niet genoeg om de voorstelling als geheel te laten slagen.

Foto: Roy Beusker