Een aantal lekker gespeeld hits van de Stones wordt afgewisseld met fragmenten uit het leven van twee stijliconen uit de swinging sixties: Anita Pallenberg en Marianne Faithfull. Filmbeelden van een oud geworden Faithfull geven diepte aan het verhaal.
Het is een gekke combinatie: de Rolling Stones-tributeband Stones Sessions die op een verhoogd podium staat te spelen, terwijl tussen de nummers door twee jonge actrices als Pallenberg en Faithfull aan het woord komen. In het begin loopt het wat stroef, ook omdat (een deel van) het publiek duidelijk is gekomen voor de vette Stonesnummers, en de gevoelige dialogen van de twee actrices op zijn best voor lief neemt. Als er zich dan na een kwartier spelen ook nog een probleem met de techniek voordoet en de voorstelling ruim een half uur wordt stilgelegd, lijkt het een moeilijke avond te worden. Gelukkig loopt het daarna een stuk beter en wordt het alsnog een gelaagde en geslaagde interdisciplinaire show.
Aan de hand van legendarische nummers van de Stones wordt zowel hun geschiedenis – hun opkomst als ruige band in tegenstelling tot de veel bravere Beatles, de revolutionaire power, de seks, drugs & rock ’n roll, de schokkende dood van Brian Jones, de experimenten met lsd – als de liefdesgeschiedenissen met twee van hun belangrijkste muzen verteld: Anita Pallenberg (Eva van der Post) en Marianne Faithfull (Pip Lieke Lucas). Op film zien we de oud geworden Faithfull (Annemarie Prins) in het ziekenhuis, tijdens wat haar laatste uren lijken.
Op de voorgrond de twee actrices, jong en mooi in spetterende jaren zestig outfits, die vooral met elkaar in gesprek gaan. Af en toe zijn er ook dialogen met de muzikanten, met name met Mick Jagger (zanger Jeffrey Hendriks), de eerste grote liefde van Marianne Faithfull, maar de verhouding tussen de twee vrouwen staat centraal. Het verhaal speelt zich af in 1966, het bruist van de revolutionaire ideeën: alles moet anders, de muziek, de mode en de moraal. Op film zien we beelden van anti-Vietnamdemonstraties en swingende feestgangers met bloemen in hun haar. De twee vrouwen storten zich gulzig in het nieuwe leven. ‘We zijn dronken van verwachtingen’, zegt Pallenberg, terwijl ‘Street Fighting Man’ klinkt, het Stones-nummer dat gaat over de wereldwijde studentenprotesten.
In de fraaie tekst van Sophie Kassies worden de verschillen ook al snel duidelijk: Pallenberg heeft overal lak aan, de gevoelige Faithfull, aanvankelijk een braaf schoolmeisje met kniekousen en een matrozenjurkje, neemt alles veel zwaarder op. Pallenberg zoekt het avontuur op, Faithfull vindt het leven maar onveilig en ingewikkeld. Met het voor haar geschreven ‘As tears go by’ is zijzelf gelanceerd als beroemdheid. Allebei raken ze zwanger, Pallenberg laat zich aborteren want ze heeft een rol in een film (met Jagger!); Faithfull wil het kind houden, maar krijgt een miskraam.
Door op film beelden te laten zien van swingfeesten en seksorgieën, terwijl de twee vriendinnen vertellen over hun angsten en jaloezieën, krijgt het verhaal meer contouren. De nummers die gespeeld worden, sluiten mooi aan, zoals ‘Jumping Jack Flash’ als het gaat over de periode met zware verdovende middelen.
Sympathy for the Devil is de eerste eigen productie van Zwolse theaters en het regiedebuut van Boudewijn Koops die erin slaagt om een geheel te maken van de losse elementen. Al hoor ik na afloop wel wat Stonesfans mopperen dat ze liever hadden gehad dat er nog meer muziek te horen zou zijn geweest, het is wel gelukt om die totaal verschillende werelden bij elkaar te brengen.
Foto: Sanne Peper
