Je zou de online presentatie van korte, huisgemaakte choreografieën het uitrenveldje van het Nederlands Dans Theater kunnen noemen. De topdansers van dit Haage gezelschap, logischerwijs toegewijd aan de artistieke plannen van de staf en bijbehorend repetitie- en toerschema, presenteren nu op eigen initiatief voor de derde keer een zelf ontwikkelde Switch Streams serie. Het is even pretentieloos als beweeglijk en heerlijk innemend.

Wie wil maakt thuis een korte choreografie, solo of met collega’s (volgens de geldende coronarestricties). Eén makkelijk pratende danser last via zijn eigen scherm de brouwsels aan elkaar door via zoom naar de desbetreffende locatie door te schakelen. Soms knutselen dansers zelfs met touw en tape een mobiele arm aan het plafond voor opnames vanuit verrassende perspectieven, zoals Paxton Rickets (26) doet tijdens een fysieke solo met oranje verfspatten.

Gisteravond ging Switch Streams III in première tijdens de online versie van de Nederlandse Dansdagen. De uur durende opname staat nog tot en met 8 oktober online. De 26-jarige Donnie Duncan Jr. heeft de recent vertrokken Roger Van der Poel opgevolgd als gastheer en doet dat ontspannen, ook wanneer soms even iets hapert met zijn oortjes of de techniek (wat overigens verrassend weinig gebeurt). Grappig hoe hij op onzichtbare bureaustoel na iedere aankondiging soepel uit beeld rolt.

Van de zeven presentaties, waaronder twee korte films, zijn de gekste en brutaalste natuurlijk het leukst om te bekijken. Op een uitrenveldje werkt dat ook zo. Sinds de start van Switch Streams, in april, voert Boston Gallacher (24) hierin met afstand de ranglijst aan. Geen wonder dat hij bijna altijd hekkensluiter mag zijn; qua huisgemaakte gekte valt hij bijna niet te overtreffen.

Of hij nu met glazen kommen en zwarte neplenzen voor ververvorming van het beeld zorgt, of zich in slip of asymmetrisch retro-discopakje hult, Gallacher lijkt – ook qua lichaamsbouw – de Ziggy Stardust van het NDT. Dit keer is het hem gelukt om met een batterijtje tussen zijn haren knipperende lampjes op zijn wimpers vast te houden, ook als hij extravagante clubdansposes aanneemt tegen een achtergrond van beeldcollages. Daarin verschijnen eveneens weirde dansjes, plus waarschuwingen in blokletters (dangerous, scandalous). Ergens flitst in Love said and again with hesitation ook een maf vakantiefilmpje voorbij, op de lekker gemixte vibe van Look how hard I’ve tried van Sam Barker.

Gallacher danst ook nog in lange jas door Den Haag, in de mooi gemaakte film Outside-In van Ennya Larmit op een nieuwe muziekcompositie van Niels Mudde. Larmit zet in de montage de blik van een zwervende man door de Haagse binnenstad fraai af tegen de introspectieve intimiteit van danseres Tess Voelker op haar kleine zolderkamer. Oftewel, zoals Duncan het in danserstaal samenvatte: ‘Someone in the home exploring their body versus someone in his body exploring the city.’

Ook danseres Madoka Kariya kiest voor een filmisch effect. Zij haalt grappige trucages uit met een laken, muur en bed als projectiescherm waarin onder, op en doorheen wordt gedanst.

Camera’s zijn duidelijk de nieuwe speeltjes van de dansers. Luca Andrea Tessarini heeft zelfs een nieuwe aangeschaft. Op een computerscherm werkt dat ook beter dan een opname in een dansstudio vanuit één verre hoek. Bovendien gebruiken de dansers de lens ook voor close-ups. Zo krijg je veel meer te zien, dan alleen hun fantastisch getrainde lijven. Fijn om zo de dansers uit zowel NDT1 als NDT2 van dichtbij beter te leren kennen.