Rabih Mroué en Lina Majdalanie draaien er niet omheen tijdens hun lecture-performance Sunny Sunday op Spring Festival. Ook zij zijn enorm verbaasd en in verwarring over de gebeurtenissen die op 8 mei 2016 plaatsvonden in een klein stadje in Polen. In aanwezigheid van de minister van cultuur en nog meer hoogwaardigheidsbekleders, verbond een bisschop er een vlak na de oorlog gestorven oorlogsheld en diens in 2002 overleden verloofde alsnog in de echt.

Wat volgt, is een wild verhaal waarin niet alleen fictie en realiteit, maar ook ‘de doden en de levenden’ door elkaar lopen. Poolse oorlogshelden ontkennen Nazi te zijn geweest, terwijl stalinisten mixen met ambtenaren van het ministerie en lokale politici. Iedereen heeft het beste voor met de wereld, en iedereen probeert een slaatje te slaan uit recente politieke ontwikkelingen.

Dankzij de onberispelijke vertolking van Majdalanie en Mroué en de prachtige striptekeningen van Jad-George Khoury voltrekt zich het schouwspel in geuren en kleuren. Zelfs de schedel van Hamlet doet zijn zegje. En de acteurs beschuldigen zichzelf van inverted orientalism. Wat moeten immers twee Libanezen (die overigens al geruime tijd in Berlijn wonen) nu met het nationalisme in Polen? Hebben ze niet genoeg aan de sores in hun eigen vaderland?

Mroué somt maar eens de overeenkomsten op tussen de twee landen. En daarna de verschillen. Naast cynisme en bezorgdheid over (extreem) rechtsnationalisme, drukt de lezing vooral ook de consequenties uit van het afstandelijk bekijken van dit soort politieke situaties. Uiteindelijk blijkt alles om het uitgeven van een door de EU beschikbaar gehouden budget te gaan.

Absurd en saai is deze wereld, want terugkijkend is de combinatie van corruptie, nationalisme en vreemdelingenhaat buitengewoon voorspelbaar. De Warme Winkel maakte in 2014 al eens een even prachtige als cynische voorstelling over hoe EU-cultuurgeld terecht komt: We are your friends.

De performance van Majdalanie en Mroué werkt ook op de lachspieren, en ook hier is het de consequent volgehouden onschuld, als die van kindersprookjes en het vertellen uit het grote boek, die de verhandeling meer dan dragelijk maakt. De vele rollen, de soms gefingeerde en soms niet gefingeerde gebeurtenissen en het niet altijd goed uitspreken van Poolse namen, zorgen voor comic relief. Toch heeft het geheel ook iets intens triests in zich. Religie en politiek vormen nog steeds, of misschien wel weer opnieuw, een giftige cocktail en de wereld blijft een groot schouwtoneel, die moedeloos maakt wanneer dit soort ongein regeert.

Foto: Klaus Gigga