Onbekende talen worden boventiteld, maar noodzakelijk is dat niet. De stemmenvoordracht Suite n° 2 van Joris Lacoste gaat niet over inhoud of betekenis van onze woorden, maar over de grote rijkdom van de uitspraak.

Een peptalk van een rugbycoach uit Perpignan, een oorlogsverklaring uit het Witte Huis, een reactie uit Big Brother 8 Los Angeles en een audiomeditatie uit Madrid. Ze komen allemaal langs in Suite n° 2.

Vijf performers voeren een reeks recente voorbeelden van alledaagse spreektaal uit de hele wereld op. Dat doen ze uiterst precies in vijftien originele talen, vaak inclusief een indrukwekkende imitatie van accent, melodie, intonatie en ritme van de oorspronkelijke spreker. Dat het klopt, bewijst een goed verstaanbaar Nederlands fragment (een stierenverkoop).

Op de achtermuur verschijnen tekstprojecties met een Engelse vertaling en de oorspong van de fragmenten. De Franse theatermaker Joris Lacoste zocht ze bij elkaar. Net als bij Suite n°1, dat vorig jaar Festival De Keuze opende, kon hij daarbij putten uit zijn eigen Encyclopédie de la parole, een collectie van duizenden geluidsopnames die Lacoste samen met een groep taalliefhebbers sinds 2007 verzamelt.

Interessant is dat die encyclopedie niet classificeert op basis van betekenis of inhoud, maar op uitspraak. Zo komen vaak totaal verschillende werelden bij elkaar. Dat gebeurt ook in deze voorstelling. Een vurige liefdesverklaring door de telefoon in Grozny lijkt opvallend op de tirade van een woedende klant bij een belcompany in Bogotá. De kreten van twee mannen bij seks voor de webcam klinken als de uithalen van twee tennissters tijdens een zware rally in Tokyo.

Tegelijkertijd vallen grote verschillen op. De mogelijkheden om ons uit te drukken blijken buitengewoon, net als de ontelbare effecten die we via uitspraak proberen te bereiken. We dreigen, troosten, beschermen, beloven, danken en sussen. Door de meest contrasterende gesprekken naast of door elkaar te zetten, bereikt Lacoste vaak geestige effecten. Net als met alle verschillende Engelse accenten en een minuut stilte in Karachi, die natuurlijk overal hetzelfde klinkt.

Zoals de titel Suite al zegt, ligt de meeste nadruk op de muzikaliteit van ons spreken. De performers staan in stijlvolle donkere kledij opgesteld als een vocaal kwintet achter een rijtje muziekstandaards met partituren. Voor ze van start gaan, geeft iemand de juiste toon aan. Het zet de toeschouwer meteen in de juiste ervaringsmodus. We moeten focussen op toonhoogte, ritme en tempo.

Gedurende de voorstelling krijgt die muzikale vorm steeds meer nadruk. De performers spreken in canon, gaan er bij dansen, trommelen en zelfs op de achtergrond meezingen in meerstemmige harmonieën van componist Pierre-Yves Macé.

De tekstprojectie volgt met een steeds meer creatieve opmaak. Toch is het ook fijn om die op een gegeven moment te laten voor wat hij is. Met gesloten ogen wordt de opvoering helemaal een meeslepende suite voor het rijke instrument spreekstem. Wát we zeggen is ook niet altijd bijster interessant.

Foto: Bea Borgers