Hoe schrijf je over een voorstelling die het niets behandelt? Iets om ook even bij stil te staan. In een reeks van dertig acties omschrijven de theatermakers Judith de Joode en Catoke Kramer in Suddenly something hun fascinatie met wat zowel alles als niets zou kunnen zijn.

De Joode en Kramer begonnen hun studie over het niets drie jaar geleden vlak na hun afstuderen aan de Toneelacademie Maastricht. Ze verzamelden ideeën via e-mailberichten aan elkaar, pas op het allerlaatste moment in het repetitieproces, nog niet zo erg lang geleden, drong de uiteindelijke vorm van de voorstelling zich op. ‘Het is alsof je een vis vastgrijpt, die weer uit je handen glijdt, het was een complex proces,’ vertelt De Joode tijdens het nagesprek. Suddenly something is een productie van het Vlaamse productiehuis Detheatermaker in Antwerpen en wordt mede ondersteund door de nieuwe producerende tak van Vlaams Cultuurhuis De Brakke Grond (Grensverkeer) en deBuren.

Bij aanvang staat al het materiaal keurig netjes opgesteld voor een blauw doek, dat nog veel blauwer wordt als De Joode en Kramer de veelal witte objecten demonstratief achter het scherm plaatsen. Dan verschijnt een paaltje met een bordje. ‘Ben zo terug’, staat erop. Beide maaksters verdwijnen even uit de ruimte. Alles draait om timing, een timing die soms nog zoekende is.

Niet alle handelingen, die in  nummering worden aangekondigd en langzaam naar nul worden afgeteld, zijn zo eenduidig met het thema verbonden. Sommige acties beschrijven een andere performance of zijn poëtisch geschreven korte teksten. Bij andere tuigen de performers c.q. de maaksters zich op met apparatuur die hun hartslag en adem versterkt laat horen. Weer andere tonen onbenullige apparaten waaraan schuimplastic blokken hangen of omhoog worden gepompt.

Het concept is geestig, al zouden de makers het publiek gerust kunnen betrekken bij hun frustrerende zoektocht en kunnen keuzes nog consequenter doorgevoerd worden, waardoor de droge absurditeit van de voorstelling nog meer ruimte krijgt, zoals in het werk van Miet Warlop of Benjamin Verdonck. In die zin heeft Suddenly something nog meer potentie.

Het blauwe scherm wordt wit, een onnozel pijpje komt uit een gat in het witte doek tevoorschijn en wordt gevolgd door andersoortig materiaal dat door het gaatje naar buiten dringt. Uiteindelijk transformeert het doek tot een kaal frame. Mooi is de tekst over het vertraagde leven waarin alles langzaam tot stilstand komt. Zo is het ook met de performance, die eindigt bij nul en de twee performers toont achter een plastic scherm, zichtbaar maar ook vervaagd, ergens tussen het iets en het niets.