Laten we maar meteen met de conclusie beginnen: wat is het toch lekker om een duo op het cabaretpodium te zien. Actie en reactie, elkaar aftroeven en speldenprikken uitdelen en als het om Hans Sibbel en Dolf Jansen gaat: nog een versnelling eroverheen. Ja hoor, als solisten hebben ze allebei prachtige dingen gedaan, maar wat een genot om die twee weer samen op het podium te zien.

In 1989 wonnen de twee atletiekvrienden het Leids Cabaretfestival en twee jaar later waagden ze zich voor de eerste keer aan een oudejaarsconference. Dat hebben ze samen vele jaren volgehouden. Net als hun reguliere programma’s hadden hun decembershows de sfeer van een politieke rap en een vliegensvlugge massa-executie. De politici worden haastig op een rijtje gezet, de aanklacht wordt afgeraffeld en dan…wham! Ze zijn slagers, die niet eens vragen of het een kilootje meer mag zijn. Als solist heeft Jansen die traditie voortgezet en hij is inmiddels bezig aan nummer 35, maar samen levert toch echt meerwaarde op.

Het openingsnummer is al direct briljant. Het tweetal schreeuwt als voormannen van de Partij van de Oplossingen voor de hand liggende oplossingen voor de grote problemen van dit moment de zaal in. Zij tonen zich creatief in het aanpakken van het personeelstekort in bepaalde sectoren, zien met praktische voorbeelden het nut van een correctief referendum en ze weten hoe je jongeren van het vapen af kunnen helpen. Ook weten ze wel raad met het probleem van de asielzoekers. Als je nou naast dat asielzoekerscentrum in Ter Apel een grote hal bouwt waar die gevluchte Syriërs en Afghanen meteen kunnen werken bij de productie van zonnepanelen, dan hoeven die stakkers niet meer buiten op het gras te slapen. We hoeven dat soort werk toch niet over te laten aan de Oeigoeren in China?

Lebbis en Jansen hebben een manier gevonden om aan de ene kant serieus op de huidige problemen in te gaan en meteen met messcherpe grappen de zogenaamde tovenaars te hekelen die ons land wel weer eens beter gaan maken.

Het thema van de oudejaars is verdwalen, samengevat in een digitaal doolhof als achterdoek. We staan op een zevensprong en hebben geen idee welke route we naar de juiste bestemming moeten volgen. Op zich is het niet beroerd om te verdwalen, want dan kom je nog eens op onverwachte plekken. Maar als je hysterisch en populistisch naar korte termijn oplossingen zoekt, maak je de problemen alleen maar groter.

We zijn als land de weg kwijt, en de kiezer werpt zich in de armen van de ‘kassakoopjes’, zoals eerder Forum en BBB en nu Wilders. Mensen op cruciale plekken zijn totaal verdwaald. Zo krijgt Henk Kamp van de oprecht woedende Jansen pek en veren over zich heen omdat deze arrogante voormalige VVD-minister met zijn ‘gevoel dat er in Nederland meer fraude is’ aan de basis stond van het toeslagenschandaal met onnoemlijk veel menselijk leed, hetgeen hem geen barst lijkt te interesseren. Jansen ziet voor Kamp maar één passende straf: branden in de hel!

Lebbis en Jansen hebben in deze oudejaarsvoorstelling een mooie mix gemaakt van persoonlijke verhalen, waarbij ze elkaar even de ruimte geven, en het zeer geestig doornemen van de belangrijkste trends en gebeurtenissen van het afgelopen jaar. Als ze aan de mensen in de zaal vragen wat zij het afgelopen jaar zijn kwijtgeraakt, tonen ze zich ook weer de meester van de improvisatie.

Oh, wat hebben we het gemist, dat simpele slotdeuntje van de krakkemikkig piano spelende Lebbis en de zalige tekst met het terugkerende zinnetje ‘komt nooit meer terug’. Lebbis & Jansen zijn in ieder geval weer wel terug, en dat is pure winst voor het cabaret. Dat hoeft niemand te missen, want eind van de maand zijn ze via een livestream vanuit De Kleine Komedie te zien.

Foto: Tom Cornelissen