‘Dit is een ode, maar maak je geen zorgen,’ zingt Eva van Pelt (22) in haar programma Stroom, dat ze uitvoert op het Theaterfestival Boulevard. De ode is gewijd aan de pas overleden zanger Maarten van Roozendaal, die ze bewondert. Ze citeert met instemming zijn woorden over dat ‘het leven geen zin heeft, maar ik heb wel zin’. Stroom is een Nederlandstalig programma, en dat alleen al is bijzonder én toe te juichen.

Eva van Pelt heeft een sterke performance, haar liederen hebben een grote inzet met onderwerpen als eenzaamheid, de vraag of je wel of niet in maatschappelijke kaders past, het zoeken naar identiteit. Ook haar verbindende teksten hebben een filosofische ondertoon.

Een rockband begeleidt haar. Haar optreden is op theatrale wijze ingebed in een atmosfeer van rennen op een hometrainer. Ze begint en eindigt ermee, ze wil zoals ze zegt ‘kilometers maken’, het liefst twintig op een avond. Ze draagt sportkleren, drinkt koffie uit een wijnglas en  wijn uit dat koffieglas, en ondertussen ook veel sportdrank. De stuwende kracht van de band geeft haar optreden iets van een rockperformance, en dat klopt met haar opleidingen. Ze volgde aan de ArtEZ Popacademie in Enschede een opleiding tot songwriter en studeert nu aan de Fontys Rockacademie in Tilburg.

Een zendmicrofoon versterkt haar stem, en hiermee gaat de technicus behoorlijk de mist in. Hij heeft haar volume zo hard gezet dat haar stem uit de luidsprekers blaast en niet uit haar eigen mond komt; dat is in technisch opzicht een cruciale fout. De mooiste songs zijn dan ook de liedjes die ze zingt in samenspel met de prachtige akoestische gitaar van Remo van Osch. Ze treedt op in een kleine repetitieruimte in de Verkadefabriek, een plek die ze makkelijk zonder enige versterking aankan met haar ver dragende stem, die soms heel subtiel, teder zelfs kan klinken. Maar toch kiest de technicus voor voluit.

De beweging die schuilt in  het hardlopen is ook de inhoudelijke leidraad. In alle songs komt het thema van vluchten, bewegen, losbreken uit vaste maatschappelijke regels aan de orde. In een intrigerende scène stelt ze voor een nieuwe wereld te beginnen, zonder logica, zonder oorzaak en gevolg, een  nieuwe wereld die bestaat uit louter ‘domheid die het kenmerk van  de liefde is’. De band tussen theatrale monoloog en liedteksten is niet altijd even duidelijk. Maar dat hindert ook niet echt, het gaat Eva van Pelt om een soort overweldigende muzikale ervaring die ze het publiek wil bieden.

Van Pelt is beslist een grote aanwinst voor het Nederlandse lied; ze is beweeglijk, heeft uitstraling, allure en lef. De mooiste momenten vond ik die waarin ze de intimiteit zoekt van de akoestische gitaar van Remo van Osch of de subtiele piano van Noah Seelmann. Dan is ze op haar sterkst. Ongetwijfeld gaat ze nog optreden in een zaal waarin haar rockband en haar stem zich volledig kunnen  uiten. Daar kunnen de liefhebbers van Nederrock zich nu al op verheugen. Om te beginnen won ze afgelopen april al de BLVRD Pitch 2014, waarmee ze een plek veroverde op deze editie van Boulevard. Dat is nog eens een vliegende start.