Op een verlaten pleintje staat een piepklein huisje, zo één waar met veel proppen misschien net één volwassene in lijkt te passen. Op een dag marcheert er nietsvermoedend een buitenissig maar vrolijk viertal dat pleintje op. Het zijn de blazers van het Ebonit Saxofoonkwartet.

Te weten Dineke Nauta (alt saxofoon), Simone Müller (sopraan saxofoon), Johannes Pfeuffer (tenor saxofoon) en Paulina Marta Kulesza (bariton saxofoon). Ze strijken neer op het plein, om daar een tijdlang niet meer af te komen. Er volgen leuke onderlinge spelletjes als leden van het kwartet uitgeput raken van het musiceren, jaloers op elkaar worden of misschien zelfs verliefd op een ander worden. Het bekende thema uit de ouverture van Rossini’s De Barbier van Sevilla is daarbij een sterk terugkerend motief. En echt spannend wordt het vervolgens als de mysterieuze bewoner van het huisje plots zijn oude, verweerde gezicht laat zien.

Saxofoonkwartetten zijn populairder dan ooit. De vier jonge musici van het relatief jonge Ebonit Saxofoonkwartet ontmoetten elkaar aan het Conservatorium in Amsterdam. Het blazerskwartet specialiseerde zich in strijkkwartetten, de leden volgden een master aan de Nederlandse Strijkkwartet Academie. In 2011 richtten ze hun gezelschap op, om een jaar later de eerste prijs op het Ottomani Concours in Den Bosch te winnen. Ook wonnen ze in 2015 de Who’s Next Chamber Music Competition in Almere, de Zilveren Vork en vorig jaar werden ze bovendien genomineerd voor een Edison Klassiek. Eerder waren ze onder meer te zien op het Grachtenfestival in Amsterdam.

Het strijkkwartet van Meneer Sax is een beeldende muziektheatervoorstelling, geregisseerd door Jochem Stavenuiter (van mimetheatergroep Bambie). Kracht van de voorstelling zit hem niet alleen in de muzikale dialoog die de spelers op de vloer met elkaar aangaan, maar vooral in de hoge mate waarop deze voorstelling met zijn jonge publiek communiceert. Met open spel en spannende invalshoeken worden de kinderen regelmatig actief uitgedaagd de muziek te duiden. Soms lukt dat, soms gelukkig ook niet. Het door Hester Jolink ontworpen eindbeeld is bovendien een prachtig staaltje beeldpoëzie.

De voorstelling is bij vlagen wat aan de lange kant, en het spel is, zoals wel vaker bij Oorkaan het geval is, ondergeschikt aan de muziek. Niettemin brengt Oorkaan met Het strijkkwartet van Meneer Sax een toegankelijke kennismaking met klassieke muziek (behalve Rossini ook onder meer Bach en Ravel) in een vrolijke parade aan beeldende, muzikale scènes.

Foto: Boy Hazes