Volgens sommige vooroordelen zouden Chinezen alles eten wat los en vast zit, alles wat loopt of kruipt, vliegt of fladdert. En als je dan ook nog eens met 1.4 miljard mensen op elkaar gepropt woont, dan gaat er wel eens wat mis. Volgens Ko van den Bosch ligt de bron van de ellende van de afgelopen maanden echter heel ergens anders. Vanuit de oorlogsbunker in Washington naar China, Italië en Brabant. Misschien heeft die gevreesde atoomknop wel een heel ander effect. Onzin, maar wel mooi vervreemdende onzin, waar je hersenen een uur van tollen.

In de bunker wachten een president (Thijs Prein), een wetenschapper (Ko van den Bosch) en een hoge militair (Peter Vandemeulebroecke) op het moment dat de pandemie de wereldbevolking heeft gedecimeerd en er een nieuwe samenleving kan worden opgebouwd. Het is een aardige variant op het lied ‘Goed nieuws’ van Drs. P, waarin een mondiale lepra-uitbraak onbedoeld tot wereldvrede leidt.

Strangelove wordt in De Brakke Grond in Amsterdam gespeeld als onderdeel van het Peep Show Palace Festival. Rond het podium zijn twee etages van bij elkaar honderd privéboxen gebouwd, die elke voorstelling de sfeer meegeven van een peepshow, waarbij de ene peeper de andere peepers goed kan zien. Een heel slimme en bijzondere manier om met de huidige theaterbeperkingen om te gaan. Deze confronterende opstelling past perfect bij Strangelove van Ko van den Bosch. Helaas gaat deze stellage niet mee op tournee.

Zoals we gewend zijn van Van den Bosch, gaat het er rauw en bot aan toe. Binnen een paar minuten hebben de drie mannen zich ondergedompeld in desinfecterende gel en glibberen ze een uur lang over het podium. Natuurlijk wordt er geknald, wordt de rookmachine aangezet en is het decor van Roelof Pothuis – de vergadertafel in de bunker – na een uur naar de klote geholpen. Is het allemaal nodig? Nee, maar je hebt nou eenmaal een handelsmerk of je hebt het niet.

De tekst is wat onevenwichtig. Deze bestaat deels uit een hutspot van alles wat we de afgelopen maanden in de kranten hebben kunnen lezen over de uitbraak van het coronavirus: de feiten, de leugens, de meningen, de complottheorieën, waarbij vooral het gebral van de chloor drinkende Trump, de negatieve kanten van de globalisering en het verlies van individualiteit in de opgedrongen Samen-Samen-Maatschappij het moeten ontgelden.

Daarnaast wordt op soms wat al te bombastische wijze over een nieuwe wereld gesproken, waarbij we flarden krijgen te horen van Dr. Strangelove uit de film van Stanley Kubrick. Die nieuwe wereld zal net als de oude ook niet deugen, want als dit megalomane trio het voor het zeggen heeft, dan zal niemand gelukkig worden. Ja, Auschwitz moet van het gas af en duurzaam worden, maar dan heb je de vooruitgang wel zo’n beetje gehad.

Gelukkig heeft dit pessimisme een stevige humorlaag meegekregen, zodat je toch niet al te bedrukt de bunker verlaat.

Foto: Roelof Pothuis