Zul je altijd zien: halverwege de voorstelling wordt er een pakketje voor de buren bezorgd. Remy Evers, beleefde Limburger en comedian van dienst, neemt het netjes aan, zet het vervolgens op de eettafel en gaat onverstoorbaar door met zijn programma.

Later kijkt hij er weer even veelbetekenend naar, schudt er wat mee en laat het toch weer liggen. Remy Evers weet heel goed hoe je spanning opbouwt, verwachtingen sorteert, het publiek vervolgens weer afleidt en dan uiteindelijk via een andere afslag de toeschouwer tóch weet te verrassen. Dat pakketje is daar een prachtig voorbeeld van: het is een eenvoudige maar zeer doeltreffende truc, en Evers geniet er zichtbaar van om het publiek op die manier te teasen.

Pas tegen het einde doet hij pas wat iedereen vanaf de seconde dat de dichtgetapete doos de toneelvloer werd opgedragen, wil: hij maakt het open. Er blijkt, natuurlijk, een geweldige act in te zitten.

Geweldige acts zitten er trouwens volop in Stoorzender, na Gewoon Remy (2023) het tweede avondvullende programma van deze aimabele jonge cabaretier. Rondom een wat platgetreden pad – Evers woont voor het eerst samen met zijn vriendin en moet volop wennen aan deze nieuwe levensfase – tuigt hij een heuse adventkalender aan weirde, absurdistische sketches, scènes en anekdotes op. De grap bij Evers is dat je steeds vanaf het begin weet dát het uit de hand loopt, maar nooit hóé het uit de hand loopt.

Het decor bestaat uit zijn nieuwe, even hip als oncomfortabel ingerichte appartement, dat symbool staat voor deze nieuwe fase in zijn volwassen leven. Een fase waarin LEGO heeft moeten plaatsmaken voor geurstokjes, en waar je duur gaat dineren om vervolgens niet te genieten van het eten, maar om moeilijke gesprekken te voeren: ‘Waar zie jij jezelf over vijf jaar?’

Nee, Evers heeft het volwassen zijn nog lang niet omarmd, en blijkt daarbij een onstuitbare neiging te hebben zichzelf in penibele of absurde situaties te manoeuvreren. En dus vindt hij zichzelf in paniek terug op een zweterige massagetafel met een gat vol kleine haartjes, verkoopt hij sterke verhalen aan rommelmarktverkopers en verbindt hij zich emotioneel aan een parkietje. Alles om maar even weg te zijn van dat nieuwe appartement, waar gamende en klussende buren constant door de muren klinken.

Achter zijn ontspannen podiumpresentatie, gaat een jongvolwassene schuil die vrijwel constant in paniek is. En wie in paniek is, heeft volgens Evers vier opties: vluchten, bevriezen, vechten of – goeie tip – doen alsof je slaapt.

Fysiek is Evers op zijn sterkst. Kleine onbeduidende handelingen, zoals een deur open bliepen met een ziekenhuispasje of een poging een encyclopedie doormidden te scheuren, bouwt hij uit tot minutenlange, steeds absurdere mime-acts. Zijn armen lijken soms losgezongen van de rest van zijn lichaam, en zijn mimiek wringt hij in bochten die je maar moeilijk voor mogelijk houdt. Daaromheen heeft hij bovendien een spervuur aan vaak achteloos geplaatste, kleine grapjes verstopt in zijn sterke verhalen.

Maar Stoorzender, dat strak en vlot is geregisseerd door Minou Bosua en Noël van Santen, lijkt ook meer te willen zijn dan alleen een avondje ongein trappen. Evers maakt de balans van zijn leven op, als samenwonende begin-dertiger die doodsbenauwd is voor een serieus en verantwoordelijk leven. Terwijl zijn vriendin hint op meerjarenplannen, is hijzelf nauwelijks in staat om weekboodschappen te doen. Als je al niet weet waar je morgen zin in hebt, hoe weet je dan waar je over vijf jaar staat met je leven?

Voor de opbouw van het programma is het prettig dat Evers steeds kan terugkeren naar de scènes waarin hij die kwestie in een chic restaurant met zijn vriendin bespreekt of naar zijn nieuwe, onwennige appartement. Maar ze fungeren nu vooral als kapstok: heel spannend materiaal of originele bespiegelingen levert het niet op. Het zou mooi zijn als Evers zijn lekker uitwaaierende, associatieve gekte nog meer kan verknopen aan een grotere gedachte, zonder die kenmerkende en zeer blijmakende grilligheid te verliezen. Dat zit erin, en hij is op de goede weg.

Waar Remy Evers over vijf jaar is? In ieder geval toch wel op het podium is te hopen.

Foto’s: Anneloes van den Adel