Het is de eerste theatervoorstelling van het duo Kern Koppen, maar hopelijk niet de laatste. Stomp is een bijzondere poëtische mix van spoken word, rap en bewegingstheater, waar regelmatig een komische ingeving tussen zit. Een echte familieproductie: Guus en Frank van der Steen zijn broers en de regie is in handen van vader Jos van der Steen.

In het uitverkochte theatertje neemt een schuchtere Guus van der Steen, de jongste broer, de zaal mee in zijn jongensachtige belevingswereld vol superhelden, jaren-negentig-cartoons en Nintendo-games. Door middel van speelse poëzie, zowel in woord als in beeld. Houten kubussen vol fluorescerende tekeningen vormen het decor. Als totempalen draaien de afzonderlijke delen, ze zijn functioneel als krijtbord, of spelen met je fantasie als blokken uit een blokkendoos, die mensen of meubels kunnen verbeelden. In de kleine, bomvolle zaal worden deze decorelementen jammer genoeg afgedekt door de ruggen van het publiek; het decor, gemaakt door Frank van der Steen en Jamel Armand, verdient betere zichtlijnen.

Guus van der Steen mist al sinds zijn geboorte de helft van zijn linkerarm. Zwaaiend met zijn bovenarm opent hij de voorstelling. Hij wil er geen punt van maken, maar dat is het natuurlijk wel. De voorstelling ontleent er zowaar de titel aan. Zijn ‘stomp’ maakt de zwaaiende armbewegingen, die voor rap zo kenmerkend zijn, afgemeten en strak, en ondersteunt de beat beter dan welke onderarm ook zou kunnen. De stomp is geen beperking, maar een vrolijke superkracht. Met zijn licht- en geluidontwerp weet ontwerper Tom Giles deze kracht bovendien mooi te versterken.

Dat verandert in de tweede helft, die in het teken staat van de keiharde realiteit van volwassen worden. Tijdens zijn sollicitatie voor postbode krijgt hij voor het eerst te horen dat hij een handicap heeft. Hij krijgt de baan bovendien niet. Suggereert hij in de eerste helft nog dat hij op zijn vierendertigste heerlijk bij zijn moeder woont, in de tweede helft heeft hij samengewoond met zijn eerste vriendin, die hem als deurmat behandelt en vloekt en tiert als de afwas niet is gedaan: volwassen worden is een grote teleurstelling.

Het is ongewoon dat een theaterdebuut uit twee helften bestaat. De pauze is dan ook een vrij abrupte onderbreking van de spanningsboog. Het voorlezen van aangedragen grappen uit de stompentrommel, hoewel een goede vondst en een gezellig moment, past eveneens niet zo goed bij de strakke poëtische stijl. Enigszins symbolisch is het wel: de overgang van jeugd naar volwassenheid kan evengoed als onverwacht en ongewenst worden ervaren. Maar om de voorstelling, spanningsboog en boodschap meer kracht bij te zetten had het ook spelmatig kunnen worden opgelost. Dat hebben de broers beslist in huis.

Guus van der Steen is niet alleen een luchtige woordkunstenaar, maar ook fysiek sterk, met name in het dansen met zijn stomp. De rijmende vorm zorgt ervoor dat er geen woord te veel wordt gezegd, maar voorkomt dat zenuwen met de spreeksnelheid aan de haal gaan. Zijn broer Frank zit in een hoek op het podium met de geluidseffecten, die van een gewoon verhaal een cartoonesk hoorspel maken. Vreemde uitstapjes, zoals spontaan met de hele zaal een lied van Michael Jackson zingen, geven het gevoel dat je in een komische YouTube-vlog terecht bent gekomen. Als de broers samen rappen komen al deze elementen met veel succes samen. Een welkome vernieuwing in de kleine zaal.

Foto: F. van Westbroek en F. v/d Steen