Een wit canvas vraagt om ingekleurd te worden. Maar Laia ziet het liefst geen enkel vlekje op haar smetteloos witte muur. Bewapend met een schoonmaakdoek houdt ze de boel scherp in de gaten. Maar als een mysterieus figuur haar verleidt niet meteen elke stip die op de muur verschijnt uit te wissen, gaat er een wereld voor haar open.

En die wereld is er eentje die geen beperkingen kent. Want stippen zijn op zichzelf natuurlijk al fascinerend genoeg – ze kunnen tenslotte zowel stuiterballen als sterren worden (en álles wat daartussen zit) – maar wat als je vervolgens ook lijnen tussen die stippen trekt? Geïntrigeerd door de caleidoscoop aan mogelijkheden heeft Laia niet veel nodig om met haar nieuwe vriend – die overigens hoogstwaarschijnlijk zo imaginair is als wat, maar wat doet dat ertoe? – de diepte van de fantasie in te duiken.

Het Haagse jeugdtheaterfestival De Betovering programmeert jaarlijks, behalve een keur aan werk uit eigen land, ook altijd een aantal spannende internationale jeugdproducties. Het Valenciaanse (straat)theatergezelschap Cie. Maduixa werkt op het snijvlak van dans, theater, beeldende kunst en audiovisuele projecties.

Voor deze productie, die in 2014 in première ging en deze week voor het eerst in Nederland te zien is, inspireerde regisseur Juan Pablo Mendiola zich op het tweedimensionale werk van kunstenaar Sol LeWitt, die in zijn leven onder andere meer dan 1200 muurschilderingen maakte.

Zijn spel met lijnen (zoals Wall Drawing #118), kleuren (Wall Drawing #1136) en vormen (Wall Drawing #340) komt vrijwel exact terug op de projecties in de voorstelling, zij het in dit geval dynamisch. Zo is Stip ook een mooie (eerste) aanraking met conceptuele moderne kunst.

In drie kwartier beleven Laia en Dot (Laia Sorribes en Ezequiel Gil) een strak gechoreografeerde, maar toch vrij aanvoelende reis waarin alles mogelijk is. Technisch zit de voorstelling, waarin de dansers veel interactie aangaan met de projecties op het scherm waaromheen ze zich bevinden, zeer sterk in elkaar. Het spel met lijnen, eenvoudige vormen en kleuren slaat duidelijk aan bij de belevingswereld van het jonge publiek.

De voorstelling eindigt weer met Laia in haar eentje, zittend voor de witte muur. Maar nu vindt ze een vlekje erop lang zo erg niet. Ze weet inmiddels welke werelden er achter willekeurige stipjes schuil kunnen gaan.