In het ene team: Servane, Sid, Cédric en Ina. Vier professionele performers die de hele wereld over reizen voor hun werk. In het andere team: Gerrit-Jan, Silvia, Janneke en Gert-Jan. Vier voetbalsupporters die de hele wereld over zouden reizen voor hun club, als ze dat zouden kunnen. In Do you still love me? brengt Sanja Mitrović de twee teams en hun ogenschijnlijke onverenigbare wereld samen in een voorstelling over voetbal, passie en vechten voor je vlag.

Voor welke vlag zou je vechten? Als de Nederlandse vlag wordt verscheurd, zou je daar een vechtpartij om beginnen? Of de vlag van je club? Of misschien iets heel anders? In een van de laatste scènes van Do you still love me? tonen de acht spelers het voorwerp waar zij voor zouden vechten. Een van hen toont een foto waar de lievelings-oorbellen van de grootmoeder worden gedragen. Toch zijn de oorbellen kwijt en is ze niet naar de begrafenis gegaan omdat ze een belangrijke première had. Een ander toont een Feyenoord-petje, gekocht voor een vijfjarige zoon vanwege de hoop dat hij ooit voor die club zou spelen. Er is een foto van een grootvader, als symbool voor verbondenheid met familie, ondanks de sporadische racistische uitspraken die op familiefeestjes voorbij komen. En een cadeau gekregen Feyenoord-vlag, omdat daar zoveel herinneringen aan dierbaren aan kleven. En dan blijkt een vlag niet zomaar een vlag.

In twee keer drie kwartier en een rust laat Mitrović de werelden van het voetbal en het theater elkaar ontmoeten. Herinneringen aan wedstrijden en voorstellingen worden opgehaald, scènes uit de toneelliteratuur nagespeeld, passies en hun keerzijdes benoemd. Net als in haar eerdere voorstellingen, zoals Crash course chit chat, A short history of crying en Will you ever be happy again weet Mitrović vragen over gedeelde menselijke thema’s (zoals schuldgevoel, verdriet, passie, verbondenheid) te verbinden met Europese thema’s (identiteit, vooroordelen, gemeenschap).

In Do you still love me werkt Mitrović daarbij met vier supporters die dus nauwelijks ervaring hebben met acteren. Daar is een zeker risico aan verbonden. Want hoe mooi de authenticiteit van alle spelers ook is en hoe relevant de vragen van Mitrović ook zijn, in de uiteindelijke montage blijft de dynamiek daardoor nogal vlak. Daardoor is de voorstelling met name een aaneenschakeling van mooie, oprechte en soms grappige momenten. Maar wel een die met veel liefde is gemaakt, zowel voor theater als voor voetbal.

Foto: Kris Dewitte