Gelukkig zijn is niet zo eenvoudig, ook als de omstandigheden prima in orde zijn. Zoiets lijkt Stel van Firma Mes te willen zeggen. De jonge Haagse groep speelt in New Babylon, dat een hotspot van luxe en genot moet worden. De twee tekstschrijvers, Esther Duysker en Sytze Schalk, komen niet tot opzienbarende uitspraken over ‘liefdesrelaties in verschillende tijdperken’.

In de jaren zeventig was Babylon, de blokkendoos naast het Centraal Station, de trots van modern Den Haag. Omdat modern al snel ouderwets wordt, is nu New Babylon verrezen. De filosofie is ongeveer dezelfde: een complete compacte stad in een stad. Wonen, werken, eten, drinken, recreëren, winkelen niet te vergeten, het kan allemaal onder één dak. Buitenlucht is niet meer nodig. De opening is even uitgesteld, maar in de lente kunt u er terecht.

De woontorens zijn al bevolkt. De portretten van blije bewoners in een wervende krant over het complex inspireerden Firma Mes tot een voorstelling over stellen, vroeger en nu. De Haagse groep, vier jonge theatermakers die in 2008 afstudeerden in Maastricht, nodigde twee schrijvende generatiegenoten uit. Sytze Schalk (1988) geeft zijn woorden aan het beige stel Fons en Ellen uit de jaren vijftig. Esther Duysker (1985) neemt de jonge mensen van nu voor haar rekening. Ze verruilen de geborgenheid voor een nieuw urbaan leven. Dat levert nogal wat onzekerheid op, en dat leidt dus weer tot onderling gedoe. Schalk en Duysker schreven teksten over onbestemde ongenoegens. Misschien mag je de gevoelens van de dames wel angst noemen, bijvoorbeeld de gedachte aan armen uit het asfalt die je bij je enkels grijpen.

De nieuwe flatbewoners reageren op plotselinge geluidsdreunen, die soms wel en soms niet te horen zijn. Waar hun ongemak vandaan komt, blijft in het midden. De teksten zijn handig door elkaar heen geknipt, maar missen kern en richting. Daardoor worden ze niet beklemmend. Thomas Schoots, ook lid van het kwartet van Mes, regisseert helder en zorgvuldig, maar kan er ook niet meer van maken. De firma had tekstueel meer moeten vragen.

Aan het spel ligt het niet. Daan van Dijsseldonk en Lindertje Mans spelen het stel uit de jaren vijftig met de onhandige communicatie, het gedrag en de gezichtsuitdrukkingen die we ons daarbij voorstellen. Roos Eijmers en Teun Luijkx (te gast bij Firma Mes) zijn de jongeren van nu. Ze zijn met hun expliciete taalgebruik ogenschijnlijk veel opener, maar in de praktijk blijft er net zoveel verborgen. De tobbende mens met zijn jeukende ongenoegen is het verband tussen toen en nu. De vier acteurs leveren goed werk (al hoeft de volumeknop in de betonnen ruimte niet altijd op negen). Ik zou ze graag nog eens zien, met beter materiaal.

(foto: Joris-Jan Bos)