David Bowies muziek kennen de meesten van ons alleen van het luisteren naar platen en cd’s, en als je geluk hebt gehad ook van een concert dat hij in Nederland gaf. Maar soms heb je tijdens Sven Ratzkes nieuwe theatershow Starman het zalige gevoel dat je zijn versie van een Bowie-song – zoals je je die herinnert – net even mooier vindt.

Dat is tegelijk ook een beetje een oneerlijke vergelijking. Want de Nederlands-Duitse glamourentertainer Ratzke heeft nummers uit Bowies vroege jaren prachtig geïntegreerd in een theaterverhaal rond de lancering van de superster en cultheld. En in een theaterbedding als deze krijgt een nummer vanzelf een andere lading en emotie. Die aantekening doet niks af aan de diepe buiging die je moet maken voor Ratzkes prachtige vertolkingen. En maak dan ook een hele diepe voor zijn bandleider en toetsenist Charly Zastrau, die nummers als ‘Lady Grinning Soul’, ‘Time’, ‘Rock ’n roll Suicide’ en ‘Heroes’ van zinderend spannende nieuwe arrangementen voorzag.

Starman is Sven Ratzke op zijn best. Bowie, een intrigerend kunstenaar, buitenissig en extravagant, wordt in deze voorstelling neergezet door een koket, schalks, soms vileine poseur, een podiumbeest met ijdele trekken. Ratzke is plagerig en geestig, androgyn, nichterig, arrogant, op de juiste momenten een beetje plat, provocerend en ongrijpbaar. Met een stem die – hoewel soms onvaster dan die van de grote meester, maar verschil moet er zijn – die van Bowie benadert. Zonder te imiteren.

Geschminkt naar het grote voorbeeld en met rode pruik neemt Ratzke ons mee naar de tijd waarin David Jones zichzelf herdoopte tot David Bowie. De tijd waarin de mens voor het eerst vanuit de Apollo 8 naar de aarde kon kijken en de nietigheid van de planeet live op tv aanschouwde. Kerst 1968. Ruim een half jaar later zou de eerste mens op de maan wandelen en had Bowie een monsterhit met ‘Space Oddity’. En werd een superster, een veelzijdig performer en zanger met enorme invloed. Roem werd zijn levenslot.

Ratzke laveert tussen feiten en fictie, tussen waan en werkelijkheid. Het was immers de tijd van de hallucinerende middelen. De vaak krankzinnige trip gaat van Londen naar New York, waar hij de grootheden uit die tijd ontmoet in het Chelsea Hotel: Janis Joplin, Jan Cremer, Andy Warhol. Naar Los Angeles en het huis van Frank Lloyd Wright en vandaar naar de nachtclubs van Berlijn. In die laatste stad ging Starman twee weken geleden met groot succes in première . En Ratzkes tournee voert hem ook naar Australië en de Verenigde Staten.

De wereld was een groot theater, waarin iedereen een rol speelde en mocht dromen even een ster te worden. Ratzke strooit vanaf het toneel het sterrenstof met gulle hand in je ogen in deze meeslepend ruige muzikale theatervertelling. Hij vangt bij het eerste nummer je volledige aandacht en die laat hij twee uur lang niet meer los. Maar dat is ook wel het laatste wat je wilt.

Foto: Hanneke Wetzer