Theatermaker/performer Gavin-Viano staat in zijn theaterconcert Able to fuck love op het podium met een strijkkwartet en een pianist. Zijn op soul en R&B geïnspireerde zangstijl vormt een prikkelend contrast met de klassieke instrumenten, en zijn kwetsbare zoektocht naar romantiek ontroert.
Zij tekent met zand de rust en ruimte, dan de beukende hartslag van de bakstenen. Platteland staat tegenover stad in de silhouettekeningen die ze op doeken projecteert. Hij kleurt die tekeningen in met pianoklanken, verdiept ze, van speels tot onstuimig. Dat is Stads/einder, de poëtische voorstelling van componist Arthur Wagenaar en beeldmakers-collectief Labland, die op dit moment (ingekort) op de Parade te zien is. ‘Wat als je boer werd? Wat als je naar de stad trok?’
Gedurende de performance zit Wagenaar achter zijn vleugel en laat papier dwarrelen. Telkens als hij alle noten heeft gespeeld, gooit hij het partituur over zijn schouder. Hij manipuleert de snaren van zijn instrument en laat de klanken schetteren. Tegenover hem staat een grote, ronde constructie van Labland: een opstelling met een tiental overheadprojectors. Daar boven de doeken, eveneens in een cirkel, waarop beeldmaker Sofie Doeland haar tekeningen projecteert, collages en af en toe een tekst (‘Wat als je van rust onrustig wordt?’). Op de glazen platen is ze druk in de weer met zand en hooi, met stiften en eerder gemaakte stadsgezichten. Hoe verschillend ook, alle beelden zijn einders: vergezichten van landerijen of de skyline van een wereldstad. Steeds een andere horizon ter verbeelding van de chaos of juist de stilte. Ze laat de tekeningen tollen of blaast nog een lijntje in het zand. ‘Wat als je aan de grond zit?’
Wagenaar schreef een prachtige muzikale hartslag bij de beelden van Labland. Zijn verhuizing van Amsterdam naar Wijdewormer, een dorpje zo’n twintig kilometer ten noorden van de stad, vormde de inspiratie voor Stads/einder. De performance waarop de Parade-voorstelling is gebaseerd, was in een langere versie te zien op een aantal boerderijen. Daar volgde de voorstelling de seizoenen – zo’n leidraad ontbreekt in de ingekorte versie, waardoor dit vooral een associatief spel is van beeld en muziek. Een performance die verstuift en knalt, een voorstelling van het soort dat je graag ziet op een theaterfestival als de Parade.
Foto: Baldwin Henserdon
Dank voor deze prachtige recensie!
Lieve groet, Sofie Doeland