Als je in de natuur een dier ziet dat je heel mooi vindt, is het verleidelijk het te willen hebben. Dier vangen en en het opsluiten: zo geven sommige mensen dit verlangen vorm. In de vrijwel woordloze voorstelling Ssst! (2+) opent een koppel de jacht op een vogel met knalrode veren. Maar het beest werkt niet mee.
Twee boswachters, een vrouw (Pluck Venema) en een man (Wensley Piqué) struinen door het bos en over heuvels. Ze wonen in een tipi. Dieren die ze heel mooi vinden, vangen ze. Vlinders gaan in een glazen pot. Een vis in een kom. Het koppel krijgt een kind, vormgegeven door een handpop. En voor dat kind willen ze een vogel vangen die prachtige knalrode veren heeft. Voor in het vogelkooitje. Het kind is het er niet mee eens dat vader en moeder die vogel proberen te vangen. Ssst! is gebaseerd op het gelijknamige prentenboek van de Ier Chris Haughton.
Het is een merkwaardige gedachte, waarop Ssst! van ROSE Stories en Studio Figur stoelt. Het kind gaat weliswaar tegen de ouders in, maar toch. Wilde dieren vangen en ze opsluiten is de norm. Dat het kind daarin verandering brengt, is voor het piepjonge publiek vermoedelijk te hoog gegrepen: die conclusie haalt een kleuter er niet uit.
Regisseur Noufri Bachdim kiest ervoor zijn acteurs vrijwel geen woorden te laten gebruiken. Het voordeel daarvan is dat de voorstelling geschikt is voor een piepjong publiek. Wel gebruiken ze geluiden, een stortvloed aan gebaren en een sterke mimiek. Vooral Wensley Piqué als de vader is op zijn plaats in dit genre. Hij is geestig en geloofwaardig; met niet meer dan een blik of een gebaar communiceert hij met het publiek. Pluck Venema als de moeder is vooral een goede poppenspeler. Zij brengt onder andere het kind tot leven.
Vooral de vormgeving van deze voorstelling is erg mooi (Yannick Verweij en Pepe Heijenberg). Belangrijk attribuut in Ssst! is een camera. De bovenkant van een kastje midden op de speelvloer doet dienst als vogelkijkhut. Daarop ligt een boekje met tekeningen, waar overheen de spelers bewegen met handpoppen. Met de camera worden tekeningen en poppen gefilmd en op het achterdoek geprojecteerd. Zo ontstaat langzaam een beeldverhaal.
Uit kastjes die op het speelvlak staan komen miniatuur-landschapjes, een soort diorama’s. Die worden gefilmd, vergroot en op het achterdoek geprojecteerd, opdat het eruit ziet alsof de spelers in het bos en op een heuvel zijn.
Een speciaal compliment verdient de Efteling-waardige muziek van Cengiz Arslanpay en Sebastiaan Bax. Met alles, van dwarsfluit tot piano, bezorgen ze Ssst! een basis waarop zich de sprookjesachtige vertelling kan ontwikkelen.
Foto: Bart Grietens
