In een Rotterdams cafeetje kun je voor twee tientjes dineren met theater. Mooi weer & zo heet het gezelschap dat dat mogelijk maakt. De jonge, professioneel opgeleide acteurs spelen in hun eigen café zes verschillende voorstellingen in een half jaar. Zo organiseren ze hun eigen kans om kilometers te maken. Netwerken kunnen ze ook: Johan Simons regisseert Speed-the-plow, een minder bekend stuk van David Mamet uit 1988. Daarin brengt de groep metoo en de klimaatcrisis samen onder de paraplu van de vraag: commercie of idealisme?

Over de diagonaal van café Mooi weer & zo ligt een rode loper. Aan de uiteinden staan Bob (Délano van den Berg) en Charlie (Edouard Kain) naar elkaar te roepen over hun volgende filmproject. Tegen een paal daartussenin hangt tijdelijke secretaresse Karen (Maxime Heemskerk) blond te wezen.

Het fantastische nieuws is dat Kevin Spacey geïnteresseerd is in een rol bij hen. Jammer dat hij al dat gedoe heeft met seksuele intimidatie, maar dat mag het succes dat voor de studio gloort niet in de weg staan. Bob en Charlie raken er behoorlijk opgewonden van.

Ze krijgen ook de vraag of ze van een verontrustend boek een film willen maken. Dat ging in 1988 over straling, en in de bewerking die Alexander Schreuder maakte voor Mooi weer uiteraard over de klimaatcrisis. Ze nemen dat plan niet serieus: ach, laat de secretaresse het maar even lezen, dan kunnen we er tenminste iets over zeggen. En dan ontpopt Karen zich tot de Greta Thunberg van Hollywood. Ze is diep onder de indruk van het boek en die film moet er komen. Daar zet ze alle middelen voor in.

Tijd voor trivia: de rol van Karen werd ooit gespeeld door Madonna. Ze oogstte recensies van ‘sort of ok’ tot ‘kan niet acteren’. Van Heemskerk zou ik dat zeker niet zeggen. Van de mannen trouwens ook niet. Kain doet in zijn spel enorm denken aan een van die corpsballen die dezer dagen beslissen over Brexit. Hoeveel geld er ook mee gemoeid is, hoe zeer onmachtige mensen er de dupe van worden, voor hen blijft het een spelletje. Van den Berg is emotioneel meer uitgesproken en kan zich schuimend verliezen in de discussies. Hij is er kennelijk aan gewend half in beeld te zijn, of hij is half rijp voor een omwenteling: onder zijn smokingjasje draagt hij een boxershort en kniekousen. Kain houdt tot en met zijn lakschoenen de schone schijn wel op.

Hoe komt de internationaal gevierde theaterregisseur Johan Simons terecht bij een fris, maar onbekend clubje als Mooi weer & zo? Eva Lemaire, artistiek aanvoerder, studeerde theaterregie in Maastricht en wilde haar stage beslist bij Simons doen. De contacten bleven warm: Speed-the-plow is Simons’ vierde regie in het café aan de ’s-Gravendijkwal. Zijn vrouw Elsie de Braauw speelt er af en toe mee. Het gaat Lemaire aan het hart dat de stad geen repertoiregezelschap heeft, dus springt ze in het gat en noemt ze haar rebellenclub het stadsgezelschap van Rotterdam.

Speed-the-plow heeft een sterk ‘speeltuintje van Simons’-gehalte. Het moet ook prettig zijn om te kunnen werken los van alle ballast en beslommeringen van de grote huizen waar hij verder actief is. Wie krijgt de kans om opnieuw te beginnen met behoud van zijn ervaring? Dollen mag weer, en als niet alle draadjes netjes worden afgehecht is dat niet zo erg.

Simons drijft zijn acteurs tot extreem komediespel en die gaan daar graag in mee. Er is ruimte voor improvisatie: Heemskerk stormt even de kroeg uit om klierende jongetjes voor het raam in vet Rotterdams op te laten tiefen en Van den Berg gaat graag de interactie aan met het publiek dat op ruikafstand van de acteurs zit.

En de titel? ‘Speed-the-plow’ is een Britse middeleeuwse heilswens. Die mag van mij ook gelden voor Mooi weer & zo.

Foto: Maarten Laupman