Spacewalk is een steriele voorstelling, die de mens plaatst in een gedroomd paradijs, het hemelse niets. In een museale performance onderzoekt de Italiaanse choreograaf Michele Rizzo samen met twee performers begrippen als oneindigheid en ruimte. Wie zich kan overgeven aan zijn minimalisme heeft een fantastische ervaring.

Aanstekelijke beats en een betoverende soundscape verraden de muzikale achtergrond van Michele Rizzo. De muziek mocht nog wel een tikkeltje harder op de premièreavond, want het is de soundscape die je door Spacewalk leidt. Rizzo’s vorige voorstelling Higher onderzocht de clubdans en ook in Spacewalk is dat gegeven levendig aanwezig. In een steriele witte ruimte temidden van een landschap vol merkwaardige, witte, hoekige objecten staan twee jonge mensen. De Adam en Eva in Spacewalk zijn jonge hippe mensen. Zij heeft licht rode blosjes op de wangen en is alledaags gekleed. Hij ziet er wat excentrieker uit met zijn bruine slobberige halflange broek en dito shirt. Voorop zijn hoofd is het kapsel kort geknipt, maar de lange haren van het achterhoofd hangen tot ver over zijn schouders. De twee deinen op de beat en verplaatsen zich geleidelijk door de ruimte langs verschillende blokken.

Na verloop van tijd transformeert de soundscape en worden de beats ingeruild voor meer melodische klanken. Dan stopt het deinen op de muziek en transformeert het inmiddels helwitte licht organisch in een warme gloed. De twee plaatsen zich op en rondom de blokken, alles in een tempo dat de tijd doet vergeten. Na een lange stilte keert de soundscape terug met lange uithalen die doen denken aan scheepstoeters. Het landschap komt in beweging en de objecten creëren grappige duetten. Een blok blijft steken en botst in een herhalend tempo tegen een ander blok. In die kleine details schuilt de emotie. Zo komt de humor van die autonoom bewegende objecten lijnrecht te staan tegenover de ernst van de performers. Twee grote hemelbedden worden gecreëerd, waarop de twee dansers languit gaan liggen en nog een trage exercitie uitvoeren met hun armen, een ver afgeleide balletoefening.

Wie zich kan overgeven aan het lege niets heeft een fijne avond. Wie worstelt met zijn kale minimalisme, zit ongetwijfeld een uur te schuiven op zijn stoel. Rizzo confronteert je met het begrip tijd en spiegelt een kale museale gecontroleerde wereld die voor de een hemels zal zijn, maar voor de ander een hel. Hij gaat ver, zijn ’trip’ is radicaal maar heeft ook iets geestigs. Leven en hiernamaals vallen samen. De mens in zijn gedroomde museum; onze cultuur tot in het ultieme uitgedacht. Spacewalk confronteert ons met onze technologische beheersdrang. Het geluid en het spel met de objecten mag theatraal gezien nog een tandje hoger, maar de uitgangspunten zijn boeiend en liggen volledig in het verlengde van Rizzo’s eerdere werk.