Door Spotify en andere streamingsdiensten is de verkoop van cd’s en dvd’s gekelderd. Dat heeft ook de dame van de platenmaatschappij van Karin Bloemen in de gaten als ze de gigantische voorraad cd’s en dvd’s in het magazijn ziet liggen. ‘Nee, Bloemen verkoopt voor geen meter.’ Ze bedenkt dat je die schijfjes wel als onderzetter kunt gebruiken, en – als je wat bescheiden geschapen bent – als cockring, maar het beste wat je er eigenlijk mee kan doen is gewoon weggeven. Dus slingert de dame stapels cd’s en dvd’s de zaal in. Als je naar de speellijst van Souvenirs van Karin Bloemen kijkt, en er wordt elke avond net zo gul gestrooid als op de premièreavond, dan moet de voorraad inderdaad enorm zijn.

Leegmaken, loslaten is het thema van de avond, een mooie avond. Ook Jan Aarntzen, die voor het decor en de jurken van Bloemen doorgaans naar de kleurrijke superlatieven zoekt, heeft zich dit keer ingehouden. Ook al komt het woord sober ook vanavond niet in zijn vocabulaire voor. Dat kan ook niet als je voor Karin Bloemen werkt. Een paar tandjes minder is de kwaliteit en de sfeer van de avond alleen maar ten goede gekomen.

In Souvenirs struint Karin Bloemen door de rommelzolder en haar geheugen (waar veel goede bedoelingen en niet ingeloste ambities liggen opgeslagen) en besluit dat het als bijna zestiger een goed moment is om ballast overboord te gooien. Zoals ze dat ook fysiek gedaan heeft door 25 kilo lichaamsgewicht af te stoten. Dat viel samen met het vervangen van haar knieën, die haar gewicht niet meer goed konden dragen. De oude knieën heeft ze voor Kees van der Staaij gereserveerd, die ze altijd al eens een knietje heeft willen geven. Bloemen vertelt heel vrolijk en vol zelfspot over haar operatie.

Ze bewaart vooral goede herinneringen aan de morfine die ze toegediend kreeg. Bij aanvang vrees je dat de naweeën van de operatie nog merkbaar zijn, want Bloemen zingt het openingsnummer, de Procol Harum kraker A whiter shade of pale, op krukken. Ook tijdens haar operatieverhaal strompelt ze nog wat, maar als ze dan terugkijkt op haar wilde, linkse jaren en Unbeschreiblich weiblich van Nina Hagen eruit krijst worden de krukken demonstratief in de coulissen gesmeten en springt ze als een jonge godin over het podium.

Ook als ze later Satisfaction eruit knalt – dat ze trouwens eerst als een prachtige rock-blues zingt – danst ze in stijl van Jagger zelf. Die operatie lijkt dus goed gelukt en dat ziekenhuisgedoe, inclusief de morfine, heeft haar stem niet aangetast.

De liefhebbers van de typetjes die Karin Bloemen vrijwel altijd tevoorschijn tovert zullen niet teleurgesteld zijn, ook al was het kinderlijke therapie-zeurvrouwtje niet haar beste creatie. Maar deze keer staan de vrouwen die zij speelt, zoals de dame van de platenmaatschappij en de Nederlandse variant van de Japanse opruimgoeroe Marie Kondo, dicht bij haar werkelijke leefsituatie.

Daardoor is Souvenirs een zeer persoonlijk programma geworden. Dat intieme kijkje wordt schitterend versterkt door de liedjes, waarvoor ze de hulp heeft ingeroepen van Jan Boerstoel (altijd goed voor een paar melancholieke diamantjes over eenzaamheid en ouder worden), Koen van Dijk en Jurrian van Dongen.

De laatste schreef de ijzersterke tekst van Ik ben waar, dat als de samenvatting van de gehele avond kan worden gezien. Het is een poëtische, eigenzinnige en vooral ontroerende combinatie van Non, je ne regrette rien en My way, met meeslepende muziek van Marnix Busstra, Bloemens echtgenoot en regisseur.

Karin Bloemen trapt in Souvenirs heel veel lol, maar zij is vooral zo groots, omdat zij de juiste sfeer weet te creëren bij zeer uiteenlopend materiaal. Van lief ingetogen tot uitbarstende vulkaannummers. En daarbij krijgt ze steun van vier topmuzikanten die een feestelijke strik leggen om elk nummer.

Foto: Nick van Ormondt