Als beweging geluid zou maken, dan zou het dansmateriaal van Marco Goecke kraken, knarsen, ratelen en ritselen. Dat van Ed Wubbe zou ruisen en zacht fluisteren. In Songs for Drella bundelen Wubbe en Goecke hun contrasterende stijlen als symbool voor Warhols persoonlijkheid; een interessant en goed doordacht verstandshuwelijk van tegenstellingen.

Songs for Drella is een fictief portret van beeldend kunstenaar Andy Warhol, gebaseerd op het gelijknamige en net zo fictieve muziekalbum van Lou Reed en John Cale, ex-bandleden van de Velvet Underground. De voorstelling die in 2011 zijn première en tournee had, is volgens de makers nu in reprise gegaan op herhaaldelijk verzoek van velen. En is het in 2015 anders?

De grijze pakken worden omlaag gerold. Ontblote ruggen krommen synchroon. Overstrekte armen maken bewegingen alsof vleugels worden uitgetest. Dan glijdt een golf dansers in rode T-shirts door het beeld, met bewegingen die als tandwieltjes in elkaar grijpen. Een echt aangename man lijkt Warhol niet te zijn geweest; hij werd ook wel Drella genoemd, een samentrekking van Cinderella en Dracula.

Het publiek wordt opgeschrikt uit zijn aandacht voor de dwingende en priemende dans door knallende bossen soepblikken. Geluiden van een ratelende filmprojector worden afgewisseld met die van een fabriek. Een mooi hoogtepunt ontstaat wanneer beelden van Warhols kunstwerken voorbij flitsen met daarvoor donkere kleine silhouetten van de dansers.

Songs voor Drella is in 2015 nog steeds een goed uitgebalanceerde en tegelijkertijd rechtlijnige voorstelling die met het volgen van het complete album niet veel verrassingen in petto heeft. Eén voor één komen de lekker ruige en jazzy nummers voorbij. Het is een voorstelling waarvan je voelt dat er veel in verborgen zit, terwijl het tegelijkertijd onmogelijk is om zowel de inhoud van de verhalende muziek als de scherp uitgevoerde dans gelijktijdig te volgen. Een mooie aanleiding dus om achteraf eens goed in de materie van Warhol te duiken.

Foto: Joris-Jan Bos