Als respons op de nu een jaar durende coronabeperkingen in de podiumkunst, ontwikkelen steeds meer grote instellingen een streamingplatform om toch nieuw gemaakt werk te kunnen tonen. Ook Toneelgroep Oostpool biedt sinds vorige week (bijna) elke vrijdagavond een livestream vanuit Huis Oostpool en toont hier niet alleen eigen werk, maar ook dat van collega-instellingen uit Arnhem. Gisteravond was op Oostpool Stream de danssolo Solitude te zien, gemaakt door Ruben Chi onder de vlag van De Nieuwe Oost.

Chi is naast prijswinnend danser (met dance crew Ghetto Funk Collective) en choreograaf een spil in de urban scene: hij richtte SoulCypher op, een plek voor urban culture in Arnhem en uitwisselingsplatform tussen de Nederlandse en de internationale urban dans. Nu ontwikkelt hij zich bij De Nieuwe Oost tot dansmaker. Hij opent de avond door de kijkers zelf welkom te heten vanaf de tribune van Huis Oostpool en introduceert als opwarmertje een sfeervolle korte film van zijn eerste voorstelling Moving sounds die, ook al vanwege corona, nog niet in première is gegaan.

Na de film richten de camera’s zich op danser Joley ‘Pairodime’ Groeizaam voor Solitude. Boven hem hangen vijf spiegels, achter op de vloer staan er twee rechtop en in het midden van de vloer ligt een spiegel schuin aflopend op de vloer (scenografie: Annelies Michelle Shakison). De sfeer is donker, het lichaam op de vloer is in beweging met lange, vloeiende armbewegingen die lijken te zoeken naar een ander, die onbereikbaar is geworden. De man is alleen met zijn spiegelbeeld.

De omgang met het alleen-zijn waar we in deze periode allemaal mee te maken hebben, vormt het thema van de solo. Voor een enkeling is op zichzelf zijn fijn, maar voor veel van ons is het de oorzaak van wisselende stemmingen. Chi laat het lichaam van Pairodime die emoties pakkend vangen, waarbij de muziek (compositie van Bastian Benjamin) een stuwende rol speelt – ook, of juist, als die wegvalt. Ik bedoel dat niet beledigend – de balans tussen stilte en muziek is veelzeggend in dit stuk. Wie hoort er nou muziek in zijn hoofd als het allemaal niet zo lekker met je gaat?

In die stilte zit de danser met gekruiste benen in wit licht. De handen, lange vingers met zilvergrijs gelakte nagels, rusten op de knieën. Dan beginnen de vingers van een hand te kronkelen, de pols draait, de hand richt zich op en begint als een spinnetje over het lijf omhoog te kruipen om te eindigen op het achterhoofd. Aarzelend aait die hand, naar voren glijdend, een wang. Even zien we het kaderen van het gezicht met vogueing, en van daaruit begint een reeks cirkelende bewegingen met de armen en het bovenlijf. Ook het hoofd tolt mee. Steeds intenser, waarbij de dreads van Pairodime wild heen en weer zwiepen, als om de maalstroom in zijn hoofd aan te geven. De adem is nu de enige muziek. Er is niemand om hem te helpen de paniek te bezweren.

In die handendans is iets van de signatuur van Shailesh Bahoran te herkennen, die betrokken is geweest voor choreografisch advies. Maar wie als choreograaf elementen uit house en urban stijlen als breaking en locking wil inbrengen in hedendaagse dans doet er niet verkeerd aan zijn werk goed in zich op te nemen. Ook in Solitude komt een danser hiermee veelbelovend tot expressie.

Lees ook het interview met Ruben Chi over het maakproces van Solitude in de serie ‘In de ijskast’. Foto: Sjoerd Derine