Heel ‘inspiring’ vindt birthday-girl Kesha het publiek in café Bodytalk en haar tweelingbroer Vince is het daar volledig mee eens. Al zijn sommige outfits wel erg armoedig: een beetje poverty porn is natuurlijk lekker, maar er zijn grenzen. De bezoeker in kwestie krijgt een vuilniszak met geknipte gaten aangereikt. Tijdens hun ‘Sweet Fifteen’ hadden mama en daddy Versailles afgehuurd, maar voor hun ‘Sweet Sixteen’ wilden de B-day-twins ‘echt iets bijzonders’, iets meer een life-changing experience. Al moeten ze ook een beetje barfen van al die armoede.

Vanaf de seconde dat het tweetal zich in hun tandemsprong-parachutepak – ze zijn zojuist, happy birthday, uit het vliegtuig gesprongen – de bar opwerkt, is duidelijk dat So Much More in Life (Sweet Sixteen) een uitzinnige en volvette satire wordt. Spelers Rosita Segers en Max Laros van Non Creators Company zetten twee werkelijk onuitstaanbare rijkeluistieners neer, types die bladgouden jurkjes voor vanzelfsprekend aannemen en gewend zijn alles te krijgen wat ze willen.

Of nou ja, alles? Ja, ze krijgen de feestjes, de artiesten op die feestjes, de auto’s en de paarden waar ze wel of niet om vragen. Maar natuurlijk gloort daarachter een enorme leegte, waar het tweetal regelrecht intuimelt – en in dit geval zónder parachute. Want je kan nog zo’n uitzinnig Sweet Sixteen-feestje krijgen, uiteindelijk wil je toch alleen maar dat je ouders komen opdagen, om je te laten weten dat ze trots op je zijn of van je houden? Die ouders – die ze aanvankelijk categorisch de elitehemel in prijzen – blijken de grote afwezigen in hun levens. Bij alle belangrijke levensgebeurtenissen waren ze ‘druk druk druk’. Nou vooruit, bij de bevalling was één van hen aanwezig.

Segers en Laros vertolken groteske karikaturen waar je meteen een afschuwelijke hekel aan hebt, maar wier tomeloze eenzaamheid uiteindelijk toch een vorm van compassie sorteert. Natuurlijk word je een verschrikkelijk iemand met dat soort voorbeelden als ouders. De spelers betrekken de toeschouwers heel direct bij de voorstelling, die ze voortdurend vrolijk belachelijk maken maar waarmee ze eigenlijk zichzelf op hun nummer zetten. Ze smeden geen bondje met het publiek, maar zorgen ervoor dat de toeschouwers onderling een bondje sluiten, waardoor ze zelf steeds meer geïsoleerd raken.

De satire ligt er duimdik bovenop en biedt weinig ruimte voor nuance. Thematisch is So Much More in Life (Sweet Sixteen) dan misschien behoorlijk voorspelbaar, maar buiten kijf staat dat het eerst en vooral een hilarische cafévoorstelling is, die geen pretentie heeft om veel meer te zijn dan dat.

Foto: Maurice Gemmeke

Lees hier alle minirecensies over het Café Theater Festival 2024 in Utrecht.