Het is alweer de zestiende editie, maar als concept heeft Dansclick nog niets aan kracht ingeboet: ‘jong’ choreografietalent krijgt de kans zichzelf te etaleren, maar ook voor instappubliek biedt Dansclick een goede mogelijkheid eens van de dans te snoepen.

De jongste telg van de Dansclick-familie is Jasper van Luijk (1987), die, zo vertelt hij in zijn introductievideo, op een heel natuurlijke wijze het choreografeervak in is gerold. Al even vanzelfsprekend lijkt zijn duet Previously cited. Uitgangspunt is een uiterst simpel, maar ijzersterk uitgevoerd idee: twee lichamen, één levend, één levenloos. Wat gebeurt er dan? Als een alledaagse Frankenstein manipuleert de een (Davide Cocchiara) de ander (Ivan Ugrin) weer tot leven. Maar net als in het boek ontwikkelt zijn creatie al snel een eigen wil.

Van Luijks grote broer is vanavond Lukáš Timulak (1979), voormalig danser bij NDT. Was Offspring, het stuk dat hij in 2009 bij NDT over zijn aankomende vaderschap maakte, toch nog wat droog en onorigineel (een danser was een foetus in een lichtcirkel), stroomt A game juist over van inventiviteit en enthousiasme. Om het nog bouder te stellen: misschien is A game zelfs wel iets dat alleen door een ouder gemaakt had kunnen zijn. De regeltjes waar de twee dansers (Fernando Troya, Timulak) zich vol overgave aan onderwerpen, zijn als de spelletjes die je ook met je kinderen doet – blijf op je eigen ‘gebied’, duw de ander eruit, doe elkaar zo exact mogelijk na – maar dan wel op een aanstekelijke, dansante manier. De potsierlijke bloemenmuts kan alleen door een ouder zo goedmoedig worden opgezet. A game is een energiek, humoristisch en doeltreffend duet, voor jong, maar zeker ook voor oud.

Last but not least is er Joeri Dubbe (1984) – eveneens ooit danser bij NDT – met Kitsune, de enige echte première van de avond. Maar waar Timulak en Van Luijk gaan voor simpele concepten (dood versus levend, twee mannen doen een spel), is het startpunt van Dubbe net iets minder helder – rituelen – al levert het vaak wel prachtige plaatjes op. Drie dansers (Carolina Mancuso, César Faria Fernandes, Dubbe) poseren in het gouden lamplicht. Het is een onheilspellend tafereel, geholpen door de maskers die ze dragen: die van een vogel (Mancuso), die van een hondenkop (Fernandes) en eentje van een figurant van Texas chainsaw massacre.

Vooral ex-NDT-er Mancuso is fascinerend. Elke spier, elke pees, lijkt ze onder controle te hebben. Half mens, half vogel trippelt ze over het toneel en strijkt zelfs een keer neer op de schouder van een van haar mannelijke tegenspelers. Naar haar, en naar het betoverende lichtdesign van Tom Visser, zou je makkelijk een uur kunnen blijven kijken. Helaas blijft het verhaal wat onduidelijk. Een danser wordt (opnieuw) geïnitieerd, de verhoudingen veranderen. Maar wat die verhoudingen nu precies zijn – slaaf en meester? Boy meets girl? – dat blijft nog teveel in het ongewisse.

(Kitsune – Joeri Dubbe & Korzo Producties, foto: Joris-Jan Bos)