‘Een playmobilversie van het volwassen leven,’ zo kondigt fABULEUS zijn nieuwste productie aan. Kinderen spelen graag met die poppetjes volwassenen na, of doen dat ook op computerspelletjes als The Sims en Hay Day. Wat we in Snipperdagen (6+) te zien krijgen is het spel van de figuurtjes zonder de manipulerende en dirigerende kinderen. De levensgrote mensfiguren spelen typetjes, doen dagelijkse handelingen na, herkenbare handelingen die als het ware een eigen leventje gaan leiden. Heel geleidelijk vloeien de variaties op hetzelfde thema, in spel en taal, uit tot een totaal nonsensicaal spel. Zoals het spel van kinderen ook vaak eindigt.

Alles speelt zich af naast, op en in een huisje met slechts een tafel, een stoel, drie hangplantjes, een telefoon, een radiootje. Daar staan de twee vrouwtjes en een mannetje in een rij klaar om aan te bellen en naar binnen te gaan. Ze zijn gekleed in een outfit van felle kleuren, wat ouderwetsig strakke kleren, ze dragen blonde pruiken en zetten een smoel op oneindig. Als soundscape klinkt een gefloten fragment uit de zevende van Beethoven. Dat muziekstuk is een leidmotief van de productie.

Snipperdagen is opgezet als een partituur, als een muzikale verbeelding van het alledaagse leven. De levens van drie personages raken met elkaar vervlochten als de drie stemmen in een symfonie. De personages herhalen elkaars handelingen, maar brengen steeds een kleine variatie aan. Die variatie is dan weer een beginpunt van een nieuw thema dat op zijn beurt weer verder afglijdt in een andere handeling. Dat begint heel herkenbaar banaal en eindigt heel bevreemdend en chaotisch.

Ook het taaltje dat de drie hanteren lijkt herkenbaar en is tegelijkertijd vreemd. Het is een Zweeds klinkend gebrabbel. Je verstaat niet alles, maar toch wel een aantal zaken, zoals voor kinderen het taaltje dat volwassenen onder elkaar bezigen ook niet altijd verstaanbaar is. Dat zorgt natuurlijk voor komische effecten. Ook het hoekige spel, vaak als een slapstick, draagt bij tot menig gegrinnik bij het publiek. De twee maaksters, Katrien Valckenaers en Lisa Verbelen, hebben elkaar voor het eerst getroffen op een kreakamp, waar ze lekker onnozel konden spelen. Ze maakten samen een hilarische sketch, waarmee ze laureaten werden van de Kunstbende, een belangrijke kunstenwedstrijd voor jongeren in Vlaanderen.

Daarna ging ieder haars weegs. Katrien speelde bij fABULEUS in een paar jongerenproducties en volgde de opleiding Drama aan KASK in Gent, Lisa ging naar de toneelacademie van Maastricht. Ze maakte samen met o.a. Judith de Joode BOG, dat op Festival Cement (Den Bosch) en op Theater aan Zee (Oostende) veel succes kende en nu nog door Vlaanderen en Nederland toert. De twee meiden hadden elkaar beloofd om nog iets samen te gaan doen na hun opleidingen en dat kon onder het dak van het Leuvense productiehuis voor jongeren en jonge makers. Filip Bilsen, vaste medewerker van dit productiehuis, werd als derde stem en als mannelijke tegenpool erbij gevraagd, Gerrit Valckenaers, de vader van Katrien, maakte de Beethoven-muziekmontage, Randi De Vlieghe, choreograaf en ervaringsdeskundige in absurdistisch danstheater, coachte het geheel in dansant spel.

En absurd gaat het er in Snipperdagen aan toe, in opwaartse lijn. Van planten begieten naar planten knippen, van telefoneren naar de lijn onder de grond volgen, van mokken koffie drinken naar zwevende roesbelevenissen, van ieder voor zich naar een goddelijke drie-eenheid. De ene gag volgt op de andere, en ze zijn niet altijd van een even hoog niveau. Ook worden er handelingen en situaties wat lang uitgetrokken, maar toch weet het trio elkaar telkens net op tijd uit melige herhalingen te trekken en met iets fris te komen. Als er wat meer geknipt was, waren de banale kneuterigheid en de ontaarding daarvan nog scherper gekleurd geweest. Maar al bij al biedt deze ode aan het spel aangename momenten van verstrooiing en vermaak.

Foto: Clara Hermans