Twee voorstellingen, beide over liefde, beide compleet verschillend. In the double-bill Smiley & Endless Second neemt The Queen’s English Theatre je mee in twee verhalen over welke kant de liefde op kan gaan. In een intieme setting, waarbij het publiek dichtbij de acteurs, samen met hen het verhaal meemaakt.
In een gaybar in Barcelona ontmoeten Alex (Rodney Giano) en Bruno (Ties Jansen) elkaar. Puur toeval, Alex belt vol woede zijn ex op die hem niet terugbelt en maar niet antwoordt, maar dat blijkt het nummer van Bruno te zijn. Als vreemdelingen raken ze aan de praat en besluiten ze elkaar te ontmoeten. Een echte meet-cute, regelrecht uit een romcom.
Na een wilde nacht zien ze elkaar niet meer, maar in gedachten verlaten ze elkaar niet. Smiley loopt uit tot een zoektocht terug naar de ander, die natuurlijk niet soepel verloopt. Andere liefdes, dezelfde plek op het verkeerde moment, of de verkeerde plek op hetzelfde moment, met af en toe iets te veel clichés in het flirten en het gebruik van metaforen.
Een fijne afwisseling van de clichés zijn de dubbelrol die Giano en Jansen spelen, genaamd Pablo. Hij is de nieuwe vlam van Alex en wordt gekenmerkt door een blauwe pet en een Spaans accent. Zo kan hij gemakkelijk gespeeld worden door beide acteurs, waarmee ze een lichte en grappige dynamiek creëren. Op een bepaald moment wordt hij zelfs door een toeschouwer gespeeld, door hem het petje op te doen. Het publiek wordt sowieso op een slimme manier ingezet: door een deel ervan op het podium te plaatsen, worden zij deel van de bar, de straten, de sportschool en de winkels.
Ook de speelstijl brengt lichtheid en humor in de voorstelling. Ze doorbreken vaak de vierde wand door middel van terzijdes met een goede vaart. Daarnaast zijn er korte ‘spotlight’-momenten waarin Giano en Jansen voor op het toneel in de schijnwerper termen uitleggen uit de gay scene, zoals de dating app Gay Romeo en poppers. Een andere komische scène is de Grindr-scène, waarin Jansen de meest voorkomende types speelt die je op Grindr kan tegenkomen, zoals de ’timid guy’, ‘kinky boy Ben’ en de man met vrouw en drie kinderen thuis.
Waar Smiley vooral aanvoelt als een gezellige romcom, belicht Endless Second een heel andere kant van liefde en relaties. W (Lucia Alvargonzalez) en M (Charlie Bird) ontmoeten elkaar op de toneelschool en raken al snel verliefd. Ze krijgen een relatie, gaan met elkaar naar feestjes, naar clubs, op vakantie en ontmoeten elkaars familie. Alles ziet eruit als de ideale relatie, tot W op een avond te veel drinkt en door M naar huis wordt gebracht. In bed is W half in slaap en heeft M, ondanks haar staat en afwijzingen, seks met haar. Ze belandt hierna in een sombere periode die invloed heeft op hun relatie, maar geen van beiden bespreken het voorval.
Met weinig handelingen, maar veel woorden, leiden Alvargonzalez en Bird, die vlijmscherp op elkaar zijn ingespeeld, de toeschouwer door het liefdesverhaal en de nasleep van dit trauma. Het publiek op de vloer is hier niet nodig om een intieme sfeer te creëren. Doordat ze alle gebeurtenissen, handelingen en gedachtes uitspreken, vestigen zij deze intieme sfeer zelf. Dat is belangrijk bij een onderwerp als dit. Het is persoonlijk en kwetsbaar, een verhaal dat verteld moet worden zonder al te veel versieringen en gebruik van het publiek. En toch voegt dit wel wat toe, omdat het gebrek aan afstand het verhaal herkenbaar en alledaags maakt.
Zowel Smiley als Endless Second hebben een voorspelbare verhaallijn, maar waar het bij Smiley vooral de herkenbare clichés zijn uit elke romcom op Netflix (Smiley is daar bovendien te vinden als Spaanse serie) is de voorspelbaarheid in Endless Second pijnlijk. Als toeschouwer hoop je dat wanneer M W confronteert met de verkrachting, W zijn fout inziet en ze weer het vertrouwen in elkaar kunnen vinden. Maar zoals in de realiteit helaas te vaak gebeurt, schiet hij in de verdediging en is hij de ‘nice guy’ die dus geen verkrachter kan zijn. De uitspraken ‘I want someone to take responsibility for once’ en ‘Nice is the bare fucking minimum’ van Alvargonalez zijn daarom helaas maar al te treffend.
Deze double bill brengt een avond met twee uiteenlopende verhalen over die op hun eigen manier worstelingen in de liefde naar voren brengen. De humor in Smiley maakt de clichés te overzien en de beeldende en omschrijvende speelstijl in Endless Second maakt een lastig onderwerp grijpbaar. Juist omdat deze verhalen zo verschillend zijn, creëren ze een mooie en interessante double bill die evenwicht creëert en voor velen herkenbaar is.
