Het lijkt echt ijskoud op deze zomerse dag in het 17de-eeuwse Hofje van Bijlevelt. Margo Verhoeven weet in haar voorstelling Smelt knap de illusie van een avontuurlijke poolexpeditie op te roepen. 

Verhoeven speelt een meisje dat er alles aan doet om er een historische poolexpeditie van te maken, ondanks dat het werkelijke avontuur maar uitblijft. Ze houdt een logboek bij, fotografeert alles met haar camera en weigert zelfs bij het opraken van de noodrantsoenen om naar huis te gaan. Opgeven is geen optie.

Het grasveldje waarop ze speelt, is bedekt met een wit laken om de immense sneeuwvlakte te verbeelden. Op de achtergrond hoor je onophoudelijk de woeste poolwind. Wanneer ze haar pasgewassen onderbroek van de waslijn haalt is die stijfgevroren. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor ontbering, ontdekking, kortom: avontuur. Het decor, de storm en haar hooggespannen verwachtingen werken aanstekelijk: het kan net anders dan dat er iets gaat gebeuren!

Gelukkig is ze daarbij niet moederziel alleen. Ze praat met haar draagbare computer, die haar antwoordt met leuke elektronische geluidjes. Ook ontdekt ze het publiek en beschouwt dat als een kolonie grijsbaardzeehonden. Ze laat zich er uitgebreid mee fotograferen. En af en toe duikt acteur Cas Enklaar op, als bewoner van het hofje, als ijsman en als haar over-over-overgrootvader Fridtjof Nansen (1861-1930), de beroemde Noorse Noordpoolontdekker. Hij voedt haar overspannen verwachtingen door over het bestaan van een zingende ijsberg te vertellen op het puntje van de Noordpool.

Maar ook zijn optredens kunnen niet voorkomen dat het avontuur wegblijft. Dat laat zich niet afdwingen hoe hard je ook probeert. Haar vertwijfeling weet ze nog lang buiten de deur te houden. Pas helemaal aan het einde geeft ze op (‘Ik wil naar huis!’) en dan is de voorstelling afgelopen. En dat is jammer want het is spannend om te weten of  ze thuis sadder and wiser is geworden. Zullen het nooit weten. Misschien trekt ze volgende week wel naar de binnenlanden van Afrika.