De ‘best wel wereldberoemde’ Noorse ontdekkingsreiziger Fridtjof Nansen zette in 1893 op zijn zelfgebouwde schip De Fram koers richting Noordpool. Het einde van de reis legde hij noodgedwongen per ski af. In de vrolijke familievoorstelling Smelt zien we zijn achterachterkleindochter Liv in diens voetsporen treden. Met een geavanceerd kompas (en nog enkele andere willekeurige maar onmisbare attributen) is ze onverdroten op weg richting de smeltende poolkappen. Alleen is ze nu even gestrand in Utrecht.

Ze kijkt onderzoekend naar haar aimabele publiek, voordat ze haar conclusie trekt: ze is onmiskenbaar gestuit op een kudde blauwvoetzeehonden. En dat is gevaarlijk, want misschien is het paringstijd. Uit een nadere observatie blijken het trouwens toch gewoon mensen te zijn.

Smelt is een uitbundige familievoorstelling. Liv (Margot Verhoeven) neemt het publiek met aanstekelijk plezier mee in haar expeditie, en vervolgens in die van haar overovergrootvader. Het keldercafé Venue wordt De Fran, en met z’n allen varen we tot we niet verder kunnen. Ondertussen zingen we gezamenlijk een blues.

Sterk en hilarisch bij deze tocht is het (deels live) geluidsdecor waar Felipe Noriega de voorstelling van voorziet. Als een heuse gerauschmacher lardeert de barman vanachter de bar de reis met geluiden; de sissende melkopschuimer, het koffieapparaat, het water in de spoelbakken. Verhoeven, in 2015 afgestudeerd aan de Amsterdamse Toneelschool en Kleinkunstacademie – sluit moeiteloos een bondje met haar publiek. Het verhaallijntje dat ze samen met regisseur Ingrid Askvik ontwikkelde is dun, maar dat is niet erg. De humor is rijk vertegenwoordigd, het publiek wordt helemaal meegenomen en de ruimte van het café wordt optimaal benut.

Want halverwege moet Liv het verhaal van haar overovergrootvader onderbreken: haar kompas heeft een ijsbeer gesigneleerd in de aangrenzende open keuken van het café. Bewapend met een heuse ijsbeerverschrikker springt Liv op de bres. Of is er helemaal geen ijsbeer in dit Utrechtse café, en werkt haar kompas niet helemaal zoals ze dat verwacht?

Na een korte crisis krijgt Liv een belangrijk inzicht en herpakt ze zichzelf. Want misschien wist haar overovergrootvader ook niet wat hem te wachten stond, maar was die onwetendheid juist het avontuur. In een tijd waar alles om antwoorden en uitkomsten lijkt te draaien, lijkt me een pleidooi voor het onbekende – verpakt in een creatieve en integere mini-voorstelling voor de hele familie – wel op zijn plaats. Dus moedig voorwaarts. Op naar dat avontuurlijke onbekende. Wie volgt?