In een soort houtjetouwtje caravan annex zelfgebouwde hut hangen drie kinderen in hangmatten en postzakken. Dat hangen doen ze op twee manieren. Ze hangen letterlijk, kronkelend in hun rommelige, maar inventieve habitatje. En ze hangen verveeld, zoals je doet in ellenlange kerstvakanties. En van verveling, dat kennen we allemaal, word je vroeg of laat (maar meestal vroeg) vervelend.
Zo verglijdt het trage wachten al snel in een plagerige spelletjes, boekje-afpakken en kroelend en krioelend stoeien. Als er een prullenbak – niet heel toevallig – omvalt, liggen er genoeg kledingstukken en attributen op de vloer om een parade aan karakters voorbij te laten komen: een politieagent, fietser-tegen-de-wind, en van alles daar tussenin bevolken de speelvloer.
Slinger! is een fantasierijke, beeldende montagevoorstelling die alle kanten opgaat en daarin zowel de kracht als de zwakte vindt. Allereerst is het een waardevol gegeven dat verveling – wie kent het nog in tijden van smartphones en Disney+? – een rijke voedingsbodem kan zijn voor creatieve ideeën en nieuwe verhalen. Ineens ben je in een onderwaterwereld, hou je je staande in een paar recalcitrante laarzen en huil je als wolven naar de maan. Dat gebeurt niet als je je niet verveelde.
Tegelijkertijd is de opbouw van deze vierplusvoorstelling van regisseur Simone de Jong wel erg willekeurig, en slaat de veelheid aan aangeboden materiaal op enig moment murw. Waarom nieuwe ideeën zich aandienen of het een weer verglijdt in iets anders, voelt arbitrair aan. Als geheel is de voorstelling sowieso wat in zichzelf gekeerd en weinig op de zaal gericht.
Het mooist wordt de voorstelling als de spelers (Josephine van Rheenen, Anna Bentivegna en Nestor Matytchak) op het einde hun eigen hut onttakeld hebben, waarna het uitsluitend dient als vehikel voor hun acrobatische dans. In die soberheid, die niet uitnodigt tot invullen maar werkelijk álles kan betekenen, tonen de makers de poëzie die voortkomt uit ellenlang ravotten en prikkelarme dagen. Fantasie dringt zich immers pas echt goed op als het de ruimte krijgt. Zo is Slinger! al met al een fijne ode aan verbeelding die voortkomt uit verveling.
Foto: Moon Saris
